کاربرد الگوهای نشانه شناسی پیرس در اشعار نیما و الیوت

محورهای موضوعی : نقد ادبی و نظریه پردازی

ناصر ملکی ¹ , محمد ایرانی ²

1 - گروه زبان و ادبیّات انگلیسی، دانشکده ادبیّات و علوم انسانی، دانشگاه رازی، کرمانشاه، ایران.
2 - گروه زبان و ادبیّات فارسی، دانشکده ادبیّات و علوم انسانی، دانشگاه رازی، کرمانشاه، ایران.

تاریخ دریافت : 1397/12/06 تاریخ پذیرش : 1398/10/04 تاریخ انتشار : 1398/09/01

کلید واژه: عینیّت, نشانه‌شناسی, تصویر‌آفرینی, الیوت, پیرس, نیما,

چکیده مقاله :

بخش درخور توجّهی از آفرینش شاعرانه در خلق تصویرهای مبتکرانه و نمادین نهفته است. شاعر با ایجاد پیوند نوینی بین دو عنصر، یا با قرار دادن یک شیئ در موقعیّت و فضایی دگرگون، دست به آفرینش هنری می‌زند و به سیستمی از نشانه‌ها دست می‌یابد؛ زیرا در این رابطه‌ی تازه، این دو عنصر، دیگر معمولی نمی‌نمایند و موجودیّت هر یک در پیوند با دیگری نمود می‌یابد. پیش از این آفرینش شاعرانه به دست شاعر، این دو عنصر، هر کدام جدا و مستقل، هستی و موجودیّت طبیعی و معمولی خود را داشتند؛ ولی با پیدایش این رابطه‌ی تازه و قرار گرفتن در موقعیّتی دیگرگون، یکی بدون دیگری نمی‌تواند زندگی یابد؛ یعنی در پیوند معنوی ـ روانی این دو شیئ یا وجود در شعر است که موقعیّت نوینشان حقِّ بودن می‌یابد و جاودانه می‌شود. این وضعیّت در سیستم نشانه‌شناسی پیرس با نشانه‌های شمایلی، نمایه‌ای و نمادین مفهوم می‌یابد. از مطالعه‌ی آثار الیوت و نیما یوشیج بر‌می‌آید که هر‌یک از این دو، به نحوی از این عملکرد بهره جسته‌اند؛ لذا این پژوهش بر آن است تا به بررسی تطبیقی نشانه‌شناسی پیرس در برخی از اشعار الیوت و نیما یوشیج بپردازد.

چکیده انگلیسی:

A great number of poetic creations originate from hidden and creative common pictures. The poet through novel combination of two elements or by placing an object in a new situation and condition attains artistic creativity, and thereafter obtains a system of signs. In such a relation, the created elements are no more new, as they have found the new existence, and each exists in union with the other. Prior to this poetic creation, these two separated elements have had a natural existence; however, this new and different combination makes them to rely on each other’s existential relation. Hence, there is a psycho – spiritual connection between them, which makes them immortal. In Pierce’s semiotics, such condition comes to the fore by Icons, Indexical and symbolic signs. Considering this in mind, it seems that Eliot and Nīmā have also used these signs in their poetic vocations; hence, this article attempts to make a study of Pierce’s semiotics in the poetry of Eliot and Nīmā Yushij.