زمینه و هدف: در سال های اخیر، برای کنترل آلودگی محلول های آبی حاوی فلزات سنگین، استفاده از بیوچار به عنوان جاذب، مورد توجه پژوهش گران قرار گرفته است. در این مطالعه کارایی بیوچار کاه گندم و کاه ذرت درجهت حذف روی از محلول های آبی تحت تاثیر فاکتورهای مختلف مانند pH ، زمان تماس، مقدار جاذب و غلظت ماده جذب شونده مورد بررسی قرارگرفت. روش بررسی: جهت توصیف ایزوترم جذب از مدل های لانگمویر و فروندلیچ استفاده شد و مدل های سینتیکی شبه درجه اول و شبه درجه دوم جهت توصیف سینتیک جذب به کار برده شدند. یافته ها: pH بهینه جذب روی توسط هر دو بیوچار، pH 5 بود. با افزایش زمان تماس، بازده جذب روی توسط دو جاذب افزایش یافت و در زمان بیست و چهار ساعت به حالت تعادل رسید. با افزایش سطح دو جاذب تا 20 گرم در لیتر (8/0 گرم) درصد حذف روی از محلول افزایش یافت درحالی که سطوح بالاتر سبب کاهش کارایی جذب شد. نتایج نشان داد که مدل لانگمویر نسبت به مدل فروندلیچ برازش بهتری را بر داده های جذب روی نشان داد. بر این اساس، ظرفیت جذب روی توسط بیوچار کاه ذرت (60/9 میلی گرم بر گرم) از بیوچار کاه گندم (77/6 میلی گرم بر گرم) بیش تر بود. داده های سینتیکی جذب، توسط مدل شبه درجه دوم نسبت به مدل شبه درجه اول بهتر توصیف شدند، بنابراین به نظر می رسد که روند غالب جذب روی توسط بیوچار از نوع جذب شیمیایی باشد. بحث و نتیجه گیری: نتایج نشان داد که بیوچارهای مورد استفاده در این آزمایش می توانند به عنوان یک جاذب موثر، ارزان قیمت و دردسترس جهت حذف روی از محلول های آبی استفاده شوند. پرونده مقاله