امروزه در نتیجة پیشرفت علم پزشکی به‌عنوان عرف خاص در تشخیص انسان زنده، دیدگاه‌های متفاوتی نسبت به عرف عام و عقاید سنتی به وجود آمده است. نتیجۀ این موضوع، تشخیص حیات ‌و ممات انسان‌ها است؛ چرا که اگر قائل بر حدوث مرگ به ‌واسطه توقف ضربان قلب شویم، موارد ناشی از توقف فعالیت مغز را شامل نمی‌شود و اساس و تفاوت دیدگاه‌ها نسبت به تغییر حیات ‌و ممات انسان‌ها در قائل نشدن به هر یک از این نظریات است. با این ‌وجود، انسان‌های دارای شرایط حیات نباتی پایدار، نیازمند توجه و تدوین قوانین حمایتی در جهت حفظ حقوق این اشخاص هستند و تلقی جامعه از زنده یا مرده بودن این افراد، آثار و احکام حقوقی و کیفری، برای ایشان به بار خواهد آورد. و آنچه که به نظر می‌رسد این اشخاص، انسان زنده محسوب شده و از کلیۀ حقوق انسان زنده بهره‌مند می‌شوند. این مقاله به دنبال آن است تا با توجه به مفهوم حیات نباتی، به بررسی راهکارهای فقهی پیرامون حیات نباتی بپردازد و در برخی موضوعات، رفع ابهام نماید. به همین منظور برای خودداری از اشتکاک و تفاسیر مختلف و همچنین ایجاد شرایط حمایتی- اجتماعی، نیازمند تدوین قوانین و ورود سازمان‌های حمایتی برای حفظ حقوق هرچه بهتر انسان های دارای حالت حیات نباتی می‌باشیم. پرونده مقاله