یکی از مهمترین ریسک های مترتب بر سیستم بانکی ریسک اعتباری یا همان ریسک نکول تسهیلات می باشد. با توجه به ترکیب پورتفوی موسسات مالی و اعتباری و ارتباط متقابل اقلام آن با یکدیگر، هرگونه تنش در بازپرداخت تسهیلات سررسید شده می تواند باعث مشکلات اساسی دیگر مانند ریسک نقدینگی، ریسک نرخ بهره و حتی ورشکستگی گردد. لذا موسسات مالی و اعتباری همواره به دنبال مدل ها، کسب تجربیات و بهبود مدل های مورد استفاده در زمینه اعتبارسنجی مشتریان اعتباری خود بوده اند. لیکن لیست متغیرهای مهم در اعتبارسنجی و انتخاب مدل مناسب و موثرتر سوال اساسی بسیاری از موسسات مذکور بوده است. تحقیق حاضر مدل های خطی LPM، غیرخطی لاجیت و پروبیت و Z آلتمن را با استفاده از مجموعه ای از متغیرهای متغیرهای کیفی (عمر شرکت، وثیقه، تجربه مدیران، نوع شرکت) و متغیرهای مالی (سرمایه در گردش به کل دارایی ها، ارزش دفتری حقوق صاحبان سهام به ارزش دفتری بدهی ها، کل فروش به کل دارایی ها، سود انباشته به کل دارایی ها، سود قبل از بهره و مالیات به کل دارایی ها) 400 مشتری حقوقی بانک ها و موسسات اعتباری غیردولتی طی سال های 1395 لغایت 1398 را مورد بررسی و مقایسه قرار می دهد. نتایج به دست آمده گویای آن است که اولاً متغیرهای مورد استفاده با اطمینان مناسبی وضعیت اعتباری یعنی احتمال نکول تسهیلات مشتریان حقوقی را توضیح می دهند. ثانیاً تمامی مدل ها بیش از 80% در پیش بینی احتمال نکول تسهیلات موفق بوده لیکن مدل لاجیت (هر چند اندک) کارایی بالاتری از خود نشان داده است. پرونده مقاله