شیوع کرونا تاثیر زیادی بر روی توسعه گردشگری داشته است. بسیاری از این تاثیرات در دوره پساکرونا نیز ادامه داشته است که منجر به رکود صنعت گردشگری شده است. ادامه این روند، هشداری جدی به تمامی دولت ها است. در این رابطه بایستی به سلامت عمومی جامعه به عنوان یک متغییر مهم در رشد اقتصادی و حفظ و توسعه صنعت گردشگری یک کشور توجه و اهمیت زیادی داده شود. بر این اساس شناخت عوامل موثر بر توسعه گردشگری در دوره پساکرونا می تواند در مدیریت چالش ها و پیشبرد آن موثر باشد که در این تحقیق به صورت موردی شهر شیراز بررسی شد. روش تحقیق توصیفی-تحلیلی است. جامعه آماری تحقیق، کارشناسان و متخصصان صنعت گردشگری سلامت شهر شیراز است. 100 کارشناس به عنوان حجم نمونه انتخاب و به صورت تصادفی پرسشگری شدند. روایی پرسشنامه از طریق جامعه نخبگان و پایایی نیز از طریق آلفای کرونباخ با ضریب 0/81 تایید شدند. نتیجه آزمون آماری نشان داد که عوامل اجتماعی، اقتصادی، زیست محیطی، زیرساختی و مدیریتی در سطح کمتر از 0/05 معنادار بوده است. بررسی اختلاف میانگین نیز تایید نمود که این عوامل در توسعه گردشگری پساکرونا تاثیرگذاری مثبتی دارند. نتیجه تحلیل عاملی نیز تایید نمود که در توسعه گردشگری پساکرونا، عوامل زمینه ای و علی موثر هستند که در سطح متغیرها نیز بیشترین وزن یا بار عاملی مربوط به نوآوری مدیران شهری با وزن 0/994، تقویت دوره های آموزشی رونق گردشگری با وزن 0/975 و سپس تقویت تورهای گروهی و جمعی با 0/974 بوده است. همچنین تحلیل همبستگی پیرسون بیانگر وجود رابطه در سطح کمتر از 0/05 بین عوامل بررسی شده و توسعه گردشگری پساکرونا بود. پرونده مقاله

مطالعه نظام شهرنشینی در ایران نمایانگر عدم تناسب بین رشد شهرنشینی و توسعه شهری است و همین عدم تعادل، موجبات مسائل مختلف شهری از جمله بافت فرسوده می باشد. ازاین رو بافت های فرسوده شهری از چالش برانگیزترین مسائل در فضای شهری ایران به شمار می روند که موجبات عدم سازمان و تعادل و بی برنامه گی حیات شهری را فراهم آورده است. نکته مهم در این بین عملکرد سنتی نظام مدیریت شهری ایران است که عامل اصلی گسترش ابعاد چالش های مذکور می گردد. لذا با توجه به مطالعات این پژوهش مسئله بافت های فرسوده در شهرهای ایران، تنها معلول رشد شهرنشینی نیستند بلکه ناشی از عدم کیفیت مدیریت شهری در راستای ارتقاء سطح کیفیت زندگی در این نوع از بافت ها می باشد. کلان شهر شیراز به عنوان یکی از شهرهای تاریخی و مهم از این تاثیرات و مسائل مبرا نبوده است. هدف این تحقیق بررسی عملکرد مدیریت یکپارچه شهری در بازآفرینی بافت های فرسوده کلانشهر شیراز و در محله فخرآباد است. روش تحقیق توصیفی-تحلیلی و روش‌های گردآوری اطلاعات به صورت میدانی(پیمایشی) است. ابزار گردآوری تحقیق، پرسش‌نامه است. جامعه آماری این تحقیق را شهروندان ساکن در محله فخر آباد شهر شیراز تشکیل داده اند که بالغ بر 1291 نفر بوده اند. بر اساس فرمول کوکران، نمونه آماری به تعداد 296 نفر محاسبه شد. نتیجه آزمون تی تک نمونه ای در زمینه سنجش عملکرد مدیریت یکپارچه شهری در بازآفرینی بافت فرسوده فخرآباد نشانگر آن است که چهار شاخص شامل ظرفیت توسعه نهادی، یکپارچگی و شریک مساعی نهادی، ترتیبات نهادی در مواجهه با بافت و دانش و یادگیری نهادی در سطح کمتر از 0/05 معنادار بوده است. بررسی میانگین شاخص ها نشانگر آن است که وضعیت آنها ضعیف ارزیابی می شود. بهترین وضعیت مربوط به شاخص یکپارچگی و شریک مساعی نهادی با مقدار 2/550 و بدترین وضعیت مربوط به بعد دانش و یادگیری نهادی با میانگین 2/343 بوده است. بنابراین وضعیت تمامی شاخص های مدیریت یکپارچه شهری در بازآفرینی بافت فرسوده فخرآباد نامطلوب ارزیابی می شود. همچنین نتیجه آزمون فریدمن در سطح کمتر از 0/05 تفاوت معناداری را میان شاخص های مدیریت کیپارچه شهری در بافت فرسوده نشان می دهد که بیشترین تفاوت مربوط به شاخص سرمایه اجتماعی درون نهادی و سپس کارایی و بهره وری نهادی بوده است. پرونده مقاله