مقدمه: هدف از این پژوهش، بررسی اثربخشی تمرینات بدنی و ذهنی بر حافظه کوتاهمدت و سرعت پردازش اطلاعات در مردان سالمند مبتلا به MCI بود.روش‌ها: 34 مرد سالمند به طور تصادفی به سه گروه تمرین بدنی (11 نفر)، ذهنی (11 نفر) و کنترل (12 نفر) تقسیم شدند. تمرینات به مدت هشت هفته، هر هفته سه جلسه انجام شد. تمرین بدنی شامل دویدن روی نوار گردان به مدت20 دقیقه برای هفته اول تا چهارم و30 دقیقه برای هفته پنجم تا هشتم بود. شدت تمرین به‌وسیله RPE بین 13 تا 15 تنظیم گردید. برنامه تمرین ذهنی اجرای بازی متفکر باهوش بود که به‌وسیله تبلت یا گوشی هوشمند در سه سطح آسان، متوسط و سخت انجام شد. متغیرهای پژوهش، قبل و بعد از تمرینات و همچنین، سه ماه پس از بی‌تمرینی اندازه‌گیری شدند. برای آنالیز داده‌ها از آزمون ANOVA با اندازه‌گیری مکرر و تست تعقیبی بونفرونی در سطح معنی‌داری 05/0 استفاده شد.یافته‌ها: مقایسه نتایج پس‌آزمون حافظه کوتاه‌مدت به‌وسیله آزمون تعقیبی نشان داد که گروه‌های تمرین بدنی نسبت به کنترل (010/0=P) و تمرین ذهنی نسبت به کنترل (001/0=P) افزایش معنی‌داری داشتند. همچنین نتایج اندازه‌گیری سرعت پردازش اطلاعات آشکار کرد که این متغیر در پس‌آزمون در گروه تمرین ذهنی در مقایسه با تمرین بدنی (030/0=P) و کنترل (001/0=P) افزایش معنی‌داری داشته است.نتیجهگیری: نتایج این پژوهش پیشنهاد می‌کند که هشت هفته تمرینات ذهنی و بدنی از اثربخشی لازم برای بهبود حافظه کوتاهمدت و سرعت پردازش اطلاعات در مردان سالمند مبتلا به MCI برخوردار هستند؛ اما در این میان، تمرین ذهنی راه‌کار مؤثرتری است. پرونده مقاله

هدف از پژوهش حاضر، بررسی ارتباط تنگاتنگ بین حرکت با سلامت و تندرستی افراد جامعه می باشد. تمام مؤلفه های تندرستی، از اهمیت قابل توجهی برخوردارند؛ اما آن چه از دیدگاه فیزیولوژی ورزش، بیشتر بدان پرداخته می شود، ابعاد سلامت فیزیکی و ذهنی آن است. بر اساس مستندات سازمان بهداشت جهانی، بی تحرکی یا نداشتن فعالیت بدنی منظم، چهارمین عامل خطرساز مرگ ومیر جهانی می باشد که به طور تقریبی 7 درصد از مرگ را در سطح جهان شامل می شود.نتایج مطالعات نشان می دهند که یکی از عوامل شناخته شده و تأثیرگذار در ارتقای سطح کیفیت زندگی، تحرک بدنی است؛ چرا که سبب افزایش ظرفیت تنفس، بهبود سیستم گردش خون و عملکرد قلبی، افزایش کارایی عصبی عضلانی و پیشگیری از ابتلاء به انواع بیماری ها می گردد. نتایج مطالعات نشان داده اند که آثار مثبت تحرک بدنی، منحصر به بعد جسمانی نیست؛ بلکه به طور مستقیم، بعد روانی را نیز در برمی گیرد. فعالیت بدنی از طریق کاهش خطر ابتلاء به بیماری های مزمن، اعتمادبه نفس و امید به زندگی را افزایش داده و با افزایش هورمون هایی نظیر سرتونین باعث ایجاد شور و نشاط جهت انجام فعالیت های روزمره و رفع افسردگی می شود. تحرک بدنی باعث افزایش توانایی و کارآیی بدنی و ارتقاء تندرستی در همه افراد می گردد؛ سرزندگی، شادابی و عملکرد عاطفی را بهبود بخشیده و امید به زندگی را افزایش می دهد. هم چنین، به عنوان یک روش غیرتهاجمی می تواند علاوه بر تأثیرات انکارناپذیر بر عملکرد بسیاری از ارگان های بدن از جمله سیستم تنفسی، قلبی عروقی و گوارشی، سبب تقویت حافظه و بهبود خلق وخو گشته و به طور چشمگیری از هزینه های ناشی از بیماری های جسمی و روانی بکاهد. پرونده مقاله