ادبیات معاصر ایران خصوصاً شعر، از دوره ی مشروطه به بعد رنگ و بوی دیگری به خود می‌گیرد و نوآوری در ارائه‌ی شعر معاصر، مهم‌‌ترین دستاورد ادبی این دوره است که نخستین گام در راه تجدد و ایستادن در برابر سنت‌های پیشین ادب فارسی به شمار می‌آید. این ویژگی را می‌توان در حوزه‌های زبانی، فرم، شکل و ساختار، صور خیال و اندیشه و محتوا بررسی کرد. این تحقیق با روش توصیفی _ تحلیلی، به بررسی محورهای نوآوری در شعر ابوالقاسم لاهوتی در عصر مشروطه می‌پردازد که از پیشگامان تجدد در این دوره است. یافته‌های این تحقیق حاکی از آن است که لاهوتی با به کارگیری واژه‌های نو و بیگانه در شعر فارسی، به دامنه ی لغات فارسی می افزاید و موجب گسترش واژگان ایرانی می گردد؛ در ترجمه هایی که از برخی اشعار شعرای روسی می کند، از گونه ای نثر ادبی (شعر منثور) بهره می جوید؛ با کم و زیاد کردن مصراع‌ها در قالب چهارپاره، راهی برای ظهور شعر نو باز می کند و با تغییراتی که در وزن عروضی ایجاد می‌کند، اشعاری در وزن هجایی می‌سراید و به این طریق، طرحی نو می‌ریزد و در برابر سنت‌های پیشین ادبی ایستاده، راه تجدد در پیش می‌گیرد. پرونده مقاله