این پژوهش باهدف تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر خودسرزنشگری، تحمل پریشانی، عاطفه¬ی خودآگاه و سبک‌های حل تعارض بیماران مبتلا به سرطان شهر اصفهان انجام گرفت. روش این پژوهش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل کلیه بیماران مبتلابه سرطان استان اصفهان در سال 1398 بودند که تعداد 30 بیمار سرطانی به‌صورت نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه (15=n) قرار گرفتند. پرسشنامه راهبردهای شناختی تنظیم هیجان (Garnefski & Kraaij, 2007)، پرسشنامه تحمل پریشانی (Simons & Gaher, 2005)، پرسشنامه عاطفه خودآگاه ( Tangney, Dearing, Wagner & Gramzow, 1989)، پرسشنامه سبک‌های حل تعارض (Weeks, 1994)، به‌عنوان پیش‌آزمون مورداستفاده قرار گرفت، سپس گروه آزمایش به مدت دو ماه و در 8 جلسه 90 دقیقه‌ای تحت درمان مبتنی بر شفقت (Gilbert, 2009) قرار گرفتند و گروه کنترل هیچ مداخله‌ای دریافت نکرد. در پایان پس‌آزمون بر روی هر دو گروه اجرا شد و داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماری Spss-23 و روش تحلیل کوواریانس مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفت. یافته‌های پژوهش نشان داد که مداخله درمانی باعث کاهش نمره خودسرزنشگری و عاطفه خودآگاه و افزایش نمره تحمل پریشانی و سبک‌های حل تعارض در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل شده است (05/0P<). بنابراین می‌توان نتیجه گرفت شفقت درمانی بر خودسرزنشگری، تحمل پریشانی، عاطفه¬ی خودآگاه و سبک‌های حل تعارض بیماران مبتلابه سرطان شهر اصفهان اثر بخش است. لذا پیشنهاد می‌شود به‌عنوان یک مداخله کارآمد، انتخابی، کم‌هزینه و قابل‌اجرا و به‌ عنوان یک‌راه میان‌بر و پیشگیرانه از سوی مشاوران و روان درمانگران، برای کاهش مشکلات روانشناختی بیماران مبتلا به سرطان مورد استفاده قرار گیرد.