هدف این پژوهش، بررسی نقش تعدیل‌کنندگی سرمایۀ روانشناختی در تأثیر سیاست های ارزیابی عملکرد بر رضایت شغلی، ترک خدمت و عملکرد کارکنان بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است. جامعۀ آماری پژوهش را کارکنان شرکت‌های خودروسازی شهر تهران تشکیل دادند. بر اساس فرمول کوکران، حداقل حجم نمونه ۱۵۰ نفر تعیین شد. بر این اساس ۱۵۰ نفر از کارکنان یکی از این شرکت‌ها به روش خوشه‌ای چندمرحله‌ای انتخاب شدند و پرسشنامه‌های سیاست‌های ارزیابی عملکرد (Poon, 2004)، سرمایۀ روانشناختی (Luthans, Youssef & Avoli, 2007)، رضایت شغلی مینه سوتا (Weiss et al., 1967)، تمایل به ترک خدمت (Jenny Keynes & Tomlinson, 2012) و عملکرد شغلی (Paterson, 1992) را تکمیل کردند. داده‌ها با روش تحلیل رگرسیون سلسله‌مراتبی تجزیه و تحلیل شد. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد سیاست‌های انگیزشی در ارزیابی عملکرد بر رضایت شغلی و عملکرد شغلی اثر مثبت و معنا‌دار و بر ترک خدمت اثر منفی و معناداری داشته و سیاست‌های تنبیهی در ارزیابی عملکرد، تنها بر رضایت شغلی اثر منفی و معنادار داشت و اثر آن بر عملکرد شغلی و ترک خدمت معنادار نشد. همچنین سرمایۀ روانشناختی، فقط اثر سیاست های تنبیهی در ارزیابی عملکرد بر رضایت شغلی را تعدیل کرد؛ بنابراین هرچه سیاست‌های ارزیابی عملکرد بیشتر جنبۀ انگیزشی و تشویقی داشته باشد، کارکنان احساس رضایت بیشتری از شغل خود داشته، عملکرد بهتری دارند و با احتمال کمتری شغل خود را ترک می کنند؛ اما سیاست‌های تنبیهی نتایج متضادی دارد. همچنین در کارکنان با سرمایۀ روانشناختی بالاتر، رضایت شغلی بیشتر، عملکرد بالاتر و تمایل به ترک شغل کمتر بوده و سیاست‌های تنبیهی ارزیابی عملکرد، رضایت شغلی آنها را به میزان کمتری کاهش می‌دهد. پرونده مقاله