این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی طرح‌واره درمانی بر نشخوار فکری، احساس تنهایی عاطفی اجتماعی و سلامت عمومی زنان مطلقه انجام شده است. روش پژوهش نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه کنترل بود. از بین زنان مطلقه مراجعه‌کننده به مراکز مشاوره شهر ساری 40 نفر به روش در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل به روش تصادفی گمارش شدند و به مقیاس احساس تنهایی اجتماعی و عاطفی بزرگسالان (2004)، پرسشنامه سلامت عمومی (1972)؛ مقیاس نشخوار فکری نولن هوکسما و مارو (1991) در پیش‌آزمون و پس‌آزمون پاسخ دادند. گروه آزمایشی بر اساس پروتکل طرح‌واره درمانی یانگ، کلسکو و ویشیر (2003) طی ده جلسه مورد آموزش قرار گرفتند. نتایج یافته‌ها با استفاده از تجزیه‌وتحلیل کوواریانس چند متغیره نشان داد که طرح‌واره درمانی به‌طور معنی‌داری باعث ارتقای سلامت عمومی و کاهش نشخوارفکری و احساس تنهایی زنان مطلقه می‌شود و اضطراب (02/0P=)، اختلال در کارکردهای اجتماعی (001/0P=)، افسردگی (039/0P=)، پاسخ‌های نشخواری (000/0P=)، پاسخ‌های منحرف‌کننده حواس (000/0P=)، تنهایی رمانتیک (000/0)، تنهایی خانوادگی (035/0P=) و تنهایی اجتماعی (007/0P=) در گروه آزمایش که مداخله را دریافت کرده بودند متفاوت از گروه کنترل متفاوت بود. پیشنهاد می‌شود مشاوران و درمانگران برای بازتوانی زنان پس از طلاق در جهت افزایش سلامت عمومی، کاهش نشخوار فکری و روابط اجتماعی تسهیل‌یافته‌تر از قواعد طرح‌واره درمانی استفاده نمایند. پرونده مقاله