پژوهش حاضر با هدف مقایسه والدین از نظر نشانگان (سندرم) آشیانۀ خالی، قبل و بعد از اینکه فرزند(ان) خانه را ترک کنند، اجرا شد. این پژوهش از نوع تحقیقات علی ـ مقایسه‌ای بود. جامعه آماری این پژوهش کلیه خانواده‌های شهر شیراز بود که حداقل یک فرزند آنها در سال 92ـ1391 خانه را ترک کرده بودند. نمونه‌ای به تعداد 75 خانواده شهری با روش نمونه‌گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. داده‌های پژوهش با استفاده از پرسشنامۀ احساس تنهایی (راسل، 1980) و پرسشنامۀ سلامت عمومی (گلدبرگ، 1972) جمع‌آوری گردید. داده‌ها با استفاده از آزمون t گروههای وابسته و مستقل تحلیل شد. نتایج نشان داد که میزان اضطراب، افسردگی و احساس تنهایی والدین، پس از ترک خانه توسط فرزند(ان)، به شکل معناداری بیشتر بوده است (05/0≥P ). همچنین، مادران پس از ترک خانه توسط فرزندان، اضطراب، افسردگی و احساس تنهایی بیشتری، نسبت به پدران داشته‌اند (05/0≥P ). والدینی که تحصیلات بیشتری داشتند، اضطراب، افسردگی و احساس تنهایی کمتری را تجربه می‌کردند (05/0≥P ). به طور کلی، رابطه مثبت معناداری بین تعداد فرزندانی که خانه را ترک می‌کنند و میزان افسردگی، اضطراب، و احساس تنهایی در مادران وجود داشت (01/0 P < ).   پرونده مقاله