هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر مؤلفه‌های شخصیت جامعه‌پسند، خودشیفتگی بر بهزیستی اجتماعی ساکنان شهر تهران بود. این پژوهش از نوع همبستگی و جامعۀ آماری پژوهش حاضر همۀ زنان و مردان ساکن شهر تهران در سال 1392 بود، که از این میان 200 نفر (100 زن و 100 مرد) با روش نمونه‌گیری خوشه‌ای چندمرحله‌ای انتخاب شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامۀ بهزیستی اجتماعی کیز، (1998)، پرسشنامۀ شخصیت جامعه‌پسند پنر (2002) و پرسشنامه شخصیت خودشیفته راسکین و تری (1988) بودند. در تحلیل داده‌ها از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندمتغیره استفاده شد. یافته‌های پژوهش نشان داد که شخصیت جامعه‌پسند و مؤلفه‌های آن با بهزیستی اجتماعی رابطۀ مثبت معنادار (01/0>P ) و خودشیفتگی و مؤلفه‌های آن با بهزیستی اجتماعی رابطه منفی معنادار دارد (01/0>P ). همچنین نتایج رگرسیون چندمتغیری نشان داد که شخصیت جامعه‌پسند و خودشیفته قادر به پیش‌بینی تقریباً 40درصد از واریانس بهزیستی اجتماعی هستند. به این ترتیب 11 فرضیۀ پژوهش حاضر مورد تأیید قرار گرفت: شخصیت جامعه‌پسند، هم‌حسی جهت‌گیری شده، کمک‌رسانی، شخصیت خودشیفته، اقتدار، خودنمایی، برتری‌جویی، بهره‌کشی، محق بودن، خودبسندگی و خودبینی بر بهزیستی اجتماعی تأثیر معناداری دارد (01/0>P ). با توجه به نتایج پژوهش با کاهش خودشیفتگی در افراد و تقویت شخصیت جامعه‌پسند در آنها می‌توان به ارتقای بهزیستی اجتماعی آنها کمک کرد. پرونده مقاله