این پژوهش با هدف مقایسۀ سبک‌ها و سازوکارهای دفاعی معتادان خودمعرف و افراد غیرمعتاد اجرا شد. روش پژوهش پس‌رویدادی بود. جامعۀ آماری را یک گروه از معتادان خودمعرف مراجعه‌کننده به درمانگاههای درمان اعتیاد استان تهران و یک گروه از افراد غیرمعتاد همتا با آنها تشکیل دادند. در مجموع، نمونه‌ای شامل 200 نفر (100 معتاد خودمعرف و 100 غیرمعتاد) به شیوۀ در دسترس انتخاب شدند. ابزار سنجش، پرسشنامۀ سبک‌های دفاعی ( DSQ ، آندریوز و همکاران، 1993) بود و داده‌ها از طریق تحلیل واریانس چندمتغیری ( MANOVA ) تحلیل گردید . نتایج نشان داد که معتادان خود معرف در مقایسه با افراد غیرمعتاد در سبک‌های دفاعی رشدنایافته و روان‌رنجور تفاوت معناداری دارند (05/0 > P ). همچنین، نتایج آشکار ساخت که عدم وجود انگیزش برای درمان در افراد معتاد به‌دلیل سبک‌های دفاعی رشدنایافته‌ای است که بخشی از بیماری آنان را تشکیل می‌دهد. پرونده مقاله