یکی از مهم‌ترین موضوعات مثنوی، انسان و مسائل وجودی او همچون ترس‌ها، اضطراب‌ها و نگرانی‌های بنیادین و نیز راه‌های رهایی از آن‌هاست. از سوی دیگر در روان درمانی وجودی نیز همین موضوع، منشأ اصلی اختلالات و ناخوشی‌های روحی و روانی فرض شده و با رویکرد وجودی درصدد مقابله و یا علاج آن‌هاست. در این مقاله تلاش می‌شود دغدغه ها و نگرانی‌های وجودی انسان و راهکارهای درمان آن‌ها از منظر مولوی و یکی از مهم‌ترین روان درمانگران معاصر یعنی اروین یالوم، با روش توصیفی- تحلیلی بررسی شود و با بیان وجوه اشتراک و افتراق آن‌ها، قابلیت مثنوی در محدوده روان درمانی وجودی و نیز راهکارهای ویژه مولانا در این عرصه مورد ارزیابی قرار بگیرد. نتیجه آنکه، در اصل داشتن ترس‌ها و نگرانی‌های وجودی و اینکه سرچشمه ناخوشی‌های روحی و روانی انسان هستند، این دو متفکر اتفاق نظر دارند ولی در مبانی فکری و محتوای این گونه ترس‌ها و نگرانی‌ها با هم اختلاف دارند. سرانجام این‌که مولوی راه‌کارهای اساسی‌تر و با مبانی عمیق‌تری را در حوزه درمان مطرح می‌کند. پرونده مقاله