هدف از انجام پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر ادراک بیماری و سرمایه روانشناختی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو در شهرکرد در سال 1398 بوده است. در این پژوهش نیمه آزمایشی از طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون و گروه کنترل استفاده شد. بدین منظور 30 نفر از افراد مبتلا به دیابت نوع دو که در انجمن دیابت شهرکرد پرونده داشتند با رعایت ملاک‌های ورود و خروج پژوهش با استفاده از نمونه‌گیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در گروه آزمایشی و کنترل (هر گروه 15 نفر) قرار گرفتند. ابزار جمع‌آوری داده‌ها شامل پرسشنامه ادراک بیماری (بردبنت و همکاران، 2006) و سرمایه روان‌شناختی (مک گی، 2011) بود که توسط شرکت‌کنندگان تکمیل شدند سپس گروه آزمایش 8 جلسه 90 دقیقه‌ای تحت درمان شناختی رفتاری قرار گرفت و در نهایت داده‌ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس تجزیه‌وتحلیل شدند. نتایج نشان داد که درمان شناختی رفتاری باعث بهبود ادراک بیماری در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو شده است (p <%5). همچنین نتایج نشان داد که درمان شناختی رفتاری باعث افزایش سرمایه روانشناختی و مولفه های آن در بیماران مبتلا به دیابت نوع شد (p <%5). مداخله گروهی شناختی رفتاری با پروتکل به کار گرفته شده در این مطالعه برای افزایش ادراک بیماری و سرمایه روانشناختی در جمعیت مبتلا به دیابت اثربخش بود و می توان از این روش در کنار درمان های دارویی برای بیماران مبتلا به دیابت نوع دو بهره برد. از جمله محدودیت‌های این پژوهش محدود بودن نمونه مورد بررسی از بیماران مبتلا به دیابت نوع دو است که این تعداد نمی‌تواند معرف خوب و کافی برای جامعه باشد. بنابراین تعمیم دادن نتایج فقط به جامعه موردنظر منطقی و امکان‌پذیر است، و برای سطوح دیگر باید با رعایت احتیاط این کار را انجام دهیم. داده‌ها با استفاده از پرسشنامه‌های خود گزارش دهی تهیه شده‌اند که ممکن است سوگیری‌های پاسخ‌دهی در آنان وجود داشته باشد پرونده مقاله