هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطۀ مؤلفه‌های دلبستگی به والدین با کیفیت زندگی دختران بی‎سرپرست و بد‎سرپرست و مطالعۀ نقش واسطه‎گری شفقت به خود بود. در این مطالعه سعی شد رابطه‎ متغیر شفقت به خود با کیفیت زندگی عملیاتی شود. روش پژوهش، توصیفی و از نوع طرح‎های همبستگی به روش تحلیل مسیر بود . جامعۀ آماری پژوهش، کلیۀ دختران بی‌‌سرپرست و بدسرپرست 19- 7 ساله بودند که در سال 1398 تعداد آنها در مراکز نگهداری شبانه‌روزی تحت نظارت سازمان بهزیستی استان تهران 450 نفر بود. تعداد افراد نمونه 241 نفر بود که طبق فرمول کوکران به روش نمونه‎گیری تصادفی ‎انتخاب شدند . ابزارهای مورد استفاده در پژوهش پرسشنامه‎های کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (1996)، دلبستگی به والدین و همسالان آرمسدن و گرینبرگ (1987) و مقیاس شفقت به خود نف (2003) بود ند. اطلاعات جمع‎آوری شده با روش‌های آمار توصیفی، تحلیل واریانس، ضریب همبستگی و تحلیل مسیر با استفاده از نرم‎افزارهای SPSS و AMOS تحلیل شدند. نتایج حاصل از تحلیل واریانس نشان داد که رابطۀ بین همۀ متغیرهای پژوهش رابطۀ خطی بوده است. از میان مؤلفه های دلبستگی به والدین، اعتماد به والدین هم به طور مستقیم و هم با واسطه‎گری شفقت به خود پیش بین مثبت کیفیت زندگی دختران بی سرپرست و بدسرپرست بود. از بین مؤلفه‌های شفقت به خود همانندسازی افراطی و انزوا به صورت معکوس پیش‎بین کیفیت زندگی بودند. یافته‌های این مطالعه همسو با پیشینۀ پژوهشی گویای اثرگذاری دلبستگی ایمن به والدین بر شاخص‎های کیفیت زندگی و تعامل آن با سازۀ شفقت به خود می‎باشد که ضمن دربرداشتن تلویحات بالینی می تواند در برنامۀ پیشگیری نیز کاربرد دارد. پرونده مقاله