هدف این پژوهش تبیین اثربخشی آموزش ارزش‌های زندگی در رشد اجتماعی کودکان پیش‌دبستانی و خودکارآمدی والدین آنها بود. این پژوهش از نوع شبه‌آزمایشی و طرح پیش‌آزمون ـ پس‌آزمون با گروه گواه بود . جامعۀ آماری همۀ کودکان پیش‌دبستانی بودند که در سال 1389 در مهدکودک‌های تحت پوشش سازمان بهزیستی شهر شیراز مشغول بودند. با روش نمونه‌گیری خوشه‌ای چندمرحله‌ای تعداد 351 کودک انتخاب، و پرسشنامۀ رشد اجتماعی واینلند برای کودکان و پرسشنامه خودکارآمدی شرر و آدامز برای والدین آنان اجرا گردید. بعد از تکمیل پرسشنامه‌ها، 30 نفر از افرادی که از حد نصاب نمره پایین‌تر بودند، به‌صورت تصادفی انتخاب و به دو گروه آزمایش و گواه تقسیم شدند. گروه آزمایش 10 جلسۀ 2 ساعته تحت آموزش ارزش‌های زندگی قرار گرفتند. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از نرم‌افزار SPSS و آزمون آماری کوواریانس تجزیه و تحلیل شد . نتایج پژوهش نشان داد که تفاوت در دو گروه آزمایش و گواه از نظر میزان رشد اجتماعی کودکان (002/0 P ≤ ) و خودکارآمدی والدین آنها (02/0 P ≤ ) به سطح معنادار رسیده است. اثر آموزش به ترتیب 30 و 18 درصد بوده است. پرونده مقاله

هدف از انجام این پژوهش بررسی عوامل پیش بینی­کننده در ایجاد اعتماد در روابط مدیران و دبیران دبیرستان­های دخترانه متوسطه نظری در آموزش و پرورش شهر قزوین می باشد. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بوده است. جامعه آماری این پژوهش شامل مدیران و دبیران دبیرستان­های دخترانه متوسطه نظری در آموزش و پرورش شهر قزوین می باشد. برای جمع آوری داده­ها از پرسشنامه­های اعتماد (نیهان و مارلو،1997)، رهبری تحول آفرین (یس،1985)، عدالت رویه ای (نیهف و مورمن،1993) و حمایت سازمانی (هگواتر و دیگران، 2003) بهره گرفته شده است. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چند گانه استفاده شده است. نتایج حاصله نشان داد که بین حمایت وعدالت ادراک شده، رهبری تحول آفرین و اعتماد رابطه مثبت معنادار وجود دارد. همچنین سبک رهبری تحول آفرین بیشترین تاثیر را بر روی اعتماد دارد و هر سه متغیر در سطح کمتر از 001/0 معنادار می باشند. پرونده مقاله

 این پژوهش بمنظور بررسی اثربخشی آموزش مهارتهای مثبتاندیشی به شیوهی گروهی بر انگیزهی پیشرفت، عزت نفس و شادکامی دانشآموزان پسر پایهی اول دبیرستانهای دولتی شهر جیرفت در سال تحصیلی ( 87 -86 ) انجام گردید نم . ونهی اولیهی این پژوهش 120نفر از دانش آموزان بودند که به روش تصادفی خوشهای از میان تمامی دانش آموزان پسر پایهی اول دبیرستان شهر جیرفت انتخاب شدند. ابتدا پرسشنامهی انگیزهی پیشرفت هرمنس، مقیاس شادکامی آکسفورد و عزت نفس روزنبرگ به عنوان پیشآزمون اجرا دش سپس جهت بررسی فرضیههای پژوهش، 28 نفر از افرادی را که در آزمونهای انگیزهی پیشرفت هرمنس و شادکامی آکسفورد نمرههای ی پا ینی کسب کرده بودند، انتخاب و به گونهی تصادفی در دو گروه آزمایشی و گواه جایگزین شدند . در مرحلهی بعد، به گروه آزمایش به مدت 8 جلسه 5/1ی ساعته، مهارتهای مثبتاندیشی آموزش داده شد در حالیکه گروه گواه هیچگونه آموزشی را دریافت نکردند . یک هفته پس از پایان جلسههای آموزشی، پرسشنامهی انگیزهی پیشرفت هرمنس، شادکامی آکسفورد و عزت نفس روزنبرگ به عنوان پس آزمون روی هر دو گروه اجرا گردید ت. حلیل نتایج با استفاده از آزمون T گروههای مستقل روی تفاضل میانگین نمرههای پیشآزمون و پسآزمون نشان داد که آموزش مهارتهای مثبت اندیشی تأثیری معنیدار بر افزایش نمره های انگیزهی پیشرفت (P<0/001) و افزایش نمرههای شادکامی (P<0/000 ) داشته است. همچنین، این نتایج بیانگر این بود که آموزش مهارتهای مثبتاندیشی بر عزت نفس دانش آموزان تاثیری معنیدار نداشته است (p>0/280). روی هم رفته، نتایج بدست آمده در این پژوهش سودمندی و تاثیر آموزش مهارتهای مثبتاندیشی در افزایش انگیزهی پیشرفت و شادکامی دانش آموزان دبیرستانی را تایید می .کند پرونده مقاله