یکی‌از مسایل مطرح در روان‌شناسی، مقولۀ هوش و انواع آن است. از بین انواع هوش، هوش هیجانی از نمود بیشتری در ادبیّات برخوردار است. چراکه هوش هیجانی، درواقع، شناخت انسان نسبت به خودش را بازگو می‌کند؛ و شناخت به خود در نهایت به شناخت جهان و خدا منجر می‌شود. این مقوله روان‌شناسی پیوندی آشکار با ادبیّات دارد و ما این پیوند را در شعر عارفان از جمله عطّار نیشابوری می‌بینیم. بنابراین پژوهش پیش‌رو، مطالعه‌ای نظری است که به شیوۀ پژوهش کتابخانه‌ای و روش توصیفی- تحلیلی انجام شده است. محدوده و جامعه مورد مطالعه، منـطق‌الطیـر عطّار نیـشابـوری به تصحـیـح محــمدرضـا شفیعی‌کدکنی که توسّط انتشارات سخن منتشر شده است. باتوجّه به مطالعات در نهایت به این نتیجه دست یافتیم که از بین مؤلّفه‌های هوش هیجانی، بیشترین بسامد مربوط است به خودشکوفایی و خودآگاهی و زیرشاخه‌های آن، از جمله ارزیابی خود، اعتماد به‌نفس، جرأت داشتن و بیان اعتقادات و خودفرمانی پرونده مقاله

آرای یاکوبسن(1896- 1982) و مقاله های تأثیرگذار او در راستای تحلیل منش شعری و شاعرانگی زبان منجر به تئوری جنبه های زبان‌شناختی ترجمه(1959) شد. او در این تئوری، ضمن آن که سه گونه ترجمه را به شیوه فلسفه زبان شناسی از هم تفکیک می کند، بر حضور معانی ضمنی و دگرگونی های معنایی در شعر تأکید می کند. طرح اصلی مقاله او، سعی دارد بین دو کارکرد پراتیک و زبان‌شناختی تفاوت قائل شود؛ زبان شاعرانه، زبان‌شناختی است و زبانی که متمرکز بر معنای نهایی پیام باشد، پراتیک خواهد بود. درنگ ما در نوشتار حاضر بر تحلیل توصیفی زبان شاعرانه عطار، عارف شعر و ادبیات فارسی است؛ از همین رو، با تکیه بر نظریه او، سعی داریم وادی های هفت گانه عرفان را در منطق الطیر مطالعه کنیم. بررسی ما نشان می دهد، تأویل، بازآفرینی و دگرگونی های معنایی، دو مؤلفه ای هستند که زبان شاعرانه منطق الطیر را به سویه ترجمه های درون زبانی و بینازبانی سوق داده اند. پرونده مقاله