رنگ‌ها بیانگر احساسات و عواطف است و ویژگی‌های درونی افراد را منعکس می‌نماید. گاه هنرمندان از رنگ‌ها و عناصر رنگین در تصویرسازی‌های عاشقانه خویش بهره برده، تجربیات عاطفی و ادراکات ذهنی خود را به کمک صنایع ادبی و شیوه‌های بلاغی همچون تشبیه، استعاره، کنایه، مجاز و غیره به گونه‌ای هنری و گیرا ارائه می‌دهند. سعدی نیز از این گونه‌های بیانی بهره‌های فراوان برده است. جستار حاضر به تبیین تصویر رنگ در غزلیات سعدی به شیوه‌ توصیفی _ تحلیلی پرداخته و تصاویر مربوط به رنگ و تشبیهات و استعارات مربوط بدان‌ها را در سیصد و شصت غزل سعدی بررسی نموده است. دستاورد این پژوهش نشان می‌دهد که از میان پنج رنگ سیاه، سفید، سرخ، زرد و سبز که تصاویر معانی و دقایق ذهنی شعر سعدی را بهتر می‌نمایاند، رنگ سرخ بالاترین بسامد و رنگ سبز کمترین کاربرد را داشته است. هم‌چنین، شاعر با استفادۀ غیرمستقیم از رنگ‌های اشیاء رنگین و رنگ پدیده‌ها در ارائه تصویر رنگ بهره برده است. این تصاویر رنگین بیانگر قدرت کلام، نگاه زیبابین و توانایی سعدی در بهره‌گیری از صورخیالی مانند تشبیه و استعاره در ایجاد تصاویر است که سبب دلنشینی، فصاحت، تأثیر و جذابیت کلامش می‌شود. پرونده مقاله