هدف: پژوهش حاضر باهدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر دلزدگی زناشویی و ناگویی هیجانی در زنان آزاردیده از خشونت خانگی انجام شد. روش: روش پژوهش نیمه‌آزمایشی از نوع پیش‌آزمون-پس-آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه زنان آزاردیده خشونت خانگی در شهر ساری مراجعه‌کننده به اورژانس اجتماعی در سال 1400 بودند. نمونه شامل 30 نفر بود که به شیوه نمونه‌گیری هدفمند وارد پژوهش شدند و به شکل تصادفی در دو گروه آزمایشی و یک گروه کنترل (هر گروه شامل 15 نفر) گمارش شدند. گروه آزمایش 8 جلسه 90 دقیقه‌ای تحت درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد قرار گرفتند. گروه کنترل آموزشی را دریافت نکرد. داده‌ها با استفاده از پرسشنامه‌های استاندارد دلزدگی زناشویی (پاینز، 1996) و ناگویی هیجانی (بگبی و همکاران، 1994) جمع‌آوری و سپس با استفاده از تحلیل کوواریانس در نرم افزار SPSS نسخه 26 تحلیل شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد به طور معناداری باعث کاهش دلزدگی زناشویی (6/55=F و 004/0=p) و ناگویی هیجانی (9/74=F و 002/0=p) شد. نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج پژوهش حاضر، می‌توان از درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد جهت کاهش دلزدگی زناشویی و ناگویی هیجانی در زنان آزاردیده از خشونت خانگی استفاده کرد.