اختلال نقص توجه اختلالی است که در طول گسترۀ عمر ممکن است هر فردی را درگیر کند. هدف از این پژوهش بررسی تأثیر آموزش نوروفیدبک در درمان اختلال نقص توجه در بزرگسالان بود. روش پژوهش از نوع آزمایشی بود. جامعۀ آماری شامل همۀ افراد 18 تا 40 ساله دارای اختلال نقص توجه در شهر اصفهان بودند که از طریق پرسشنامۀ کانرز بزرگسالان و مصاحبۀ تشخیصی به‌وسیلۀ روان‌پزشک انتخاب شدند. نمونه شامل 20 نفر از این افراد بودند که به روش تصادفی انتخاب و به شکل تصادفی در گروه‌ها (کنترل و آزمایش) گمارده شدند. ابزار استفاده شده پرسشنامۀ کانرز بزرگسالان (1998, Canners Adult ADHD Rating Scale) فرم خودگزارش‌دهی و آزمون کنترل بازدری بوده است. داده‌ها با استفاده از تحلیل کوواریانس مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان‌دهندۀ اثربخشی این درمان در از بین بردن علائم اختلال نقص توجه بود (01/0P<) و میزان این تأثیر برابر با 7/95 درصد و برای مهارت بازداری 93 درصد بود. درمجموع می‌توان چنین گفت که با توجه به اینکه ابتلا به اختلال نقص توجه باعث تغییر و به‌هم‌ریختن امواج مغزی می‌گردد، نوروفیدبک با اصلاح و تنظیم مجدد این امواج باعث سودمندی بالینی می‌گردد. لذا می‌توان آموزش نوروفیدبک را در کنار سایر درمان‌ها برای این اختلال به کار برد. پرونده مقاله

    ذهن آگاهی از راه مکانیزم‌های فرا تشخیصی از جمله برنامه ریزی اثرگذار است. هدف این مطالعه بررسی تأثیر آموزش مراقبه ذهن آگاهی بر کارکرد برنامه ریزی نوجوانان دختر با علایم زیر آستانه تشخیص اختلال نقص توجه- بیش فعالی (ADHD) در آزمون برج لندن (TLT) بود. این پژوهش آزمایشی شامل طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش تمام نوجوانان دختر (13 تا 15 سال) با علایم زیر آستانه تشخیص ADHD بود که پس از غربالگری، 30 نفر به عنوان اعضای نمونه به گونه تصادفی در گروههای درمان (15 نفر) و کنترل (15 نفر) گمارده شدند. تمرین های مراقبه ذهن آگاهی در 8 جلسه 90 دقیقه‌ای در طول 8 هفته به گروه درمان ارایه شد. اما، گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکرد. TLT پیش از مداخله و 1 ماه پس از اتمام مداخله در مورد هر دو گروه اجرا شد. نتایج تحلیل کوواریانس یک راهه نشان داد که کارکرد برنامه ریزی گروه درمان در TLT از نظر تعداد مسئله‌های حل شده صحیح و نمره صحیح درصدی در 1 ماه پس از پایان مداخله در مقایسه با گروه کنترل با اندازه اثر بالا، به گونه معناداری بهبود می‌یابد (05/0>P). اما، تفاوتی معنادار بین دو گروه در زمان برنامه ریزی و زمان کل در 1 ماه پس از مداخله وجود نداشت. در مجموع، آموزش مراقبه ذهن آگاهی کارکرد برنامه‌ریزی در TLT را در نوجوانان دختر ADHD زیر آستانه تشخیص بهبود می‌بخشد. تلاش‌های توسعه درمان باید جمعیت‌های بالینی را هدف قرار دهد که مشکلاتی در این مکانیزم‌ فرا تشخیصی نشان می‌دهند. پرونده مقاله