در مطالعات باستان‌شناسی عصر آهن ایران، ‌‌‌پرداختن به تعاملات انسان و محیط تا اندازة زیادی مغفول مانده است و با توجه به وقوع نوسانات اقلیمی، ‌‌‌طی این دورة فرهنگی، ‌‌‌لازم است از این منظر نیز مورد بررسی قرار گیرد. یکی از مهم‌ترین محدودیت‌های این مطالعه، ‌‌‌کمبود تاریخ‌گذاری‌های مطلق و گاهنگاری‌های نسبی معتبر برای اغلب محوطه‌های عصر آهن است. همچنین، ‌‌‌این محوطه‌ها که اکثراً ویژگی گورستانی دارند، ‌‌‌فاقد قابلیت لایه‌نگاری فرهنگی هستند. در این پژوهش، ‌‌‌فراوانی و پراکنش مکانی اغلب محوطه‌های گورستانی و استقراری کاوش/ بررسی‌شدة این دوره در مناطق شمال ایران مرکزی، ‌‌‌شمال، ‌‌‌شمال غربی و غرب ایران طی مراحل سه‌گانة عصر آهن بر اساس تغییرات اقلیمی مورد تحلیل قرار گرفته‌اند. پژوهش‌های دیرین‌اقلیم در منطقة جنوب غربی آسیا نشان‌دهندة افزایش خشکی آب ‌و هوا در عصر آهن II (۸۰۰ -۱۲۵۰ ق.م.) هستند. بنابراین، ‌‌‌به نظر می‌رسد کاهش جمعیت در برخی مناطق و جابه جایی‌های جوامع انسانی وهمچنین، ‌‌‌نظام معیشتی عمدتاً کوچ رو گله‌داری طی عصر آهن در ارتباط با رویدادهای اقلیمی خشک بوده‌اند. پرونده مقاله

پرونده مقاله