امروزه با گسترش روز افزون جمعیت و گسترش فقر درجوامع محلی، توجه به گردشگری روستایی به عنوان منبعی جهت افزایش درآمد و ایجاد رفاه مالی مطرح شده و در نتیجه سیاستگذاری ها و سرمایه گذاری های دولتی و خصوصی زمینه های تحولات ساختاری- عملکردی این گونه فضاهای روستایی را فراهم نموده که منجر به پایداری/ ناپایداری سکونتگاهی شده است. این پژوهش سعی برآن دارد تا به این مساُله پاسخ دهد که گسترش گردشگری روستایی به عنوان یک فعالیت اقتصادی - فرهنگی چگونه منجربه پایداری/ ناپایداری سکونتگاهی در روستای مورد مطالعه (شمشک) درمقطع زمانی (1390- 1375 ) شده است. روش تحقیق در این پژوهش (توصیفی – تحلیلی ) می باشد، و داده ها و اطلاعات مورد نیاز نیز به صورت اسنادی و میدانی گردآوری شده اند، نرم افزارهای آماریExcel وSPSS جهت تحلیل داده ها و نیز جهت ترسیم نقشه ها از Arc GIS استفاده گردیده است. جامعه آماری شامل 362 خانوار بوده که از طریق فرمول کوکران، 20 خانوار به عنوان نمونه انتخاب و مورد پرسشگری قرار گرفته است؛ و از میان گردشگران نیز 20 نفر به عنوان نمونه تعیین شده است. گردشگری با تشدید مشکلات زیست محیطی و همچنین ایجاد دوگانگی و تضاد در بافت کالبدی روستای مورد مطالعه منجر به ناپایداری محیطی– اکولوژیک و کالبدی گردیده؛ اما در زمینه اجتماعی - فرهنگی و اقتصادی، گردشگری با افزایش درآمد،کاهش مهاجرت های روستایی - شهری و در نتیجه بالابردن تمایل به ماندگاری در سکونتگاه روستایی منجر به پایداری اجتماعی - فرهنگی و اقتصادی شده است. پرونده مقاله

استان کرمان از جمعیت بالای جوان، وسعت قابل توجه و زمین­های حاصلخیز به­­ویژه در حوزه جنوبی، منابع زیرزمینی غنی و ارزشمند و  قابلیت­ها و جاذبه­های متنوع گردشگری برخوردار می­باشد. با این وجود، معضلات متعدد اجتماعی– فرهنگی، اقتصادی و کالبدی- فضایی و  توسعه ناپایدار (به ­­خصوص در مناطق کویری و بیابانی) به عنوان چالشی اساسی فراروی مدیران و برنامه­ریزان ملی، منطقه­ای و محلی می­باشد. این پژوهش با هدف اولویت­بندی شاخص­های مؤثر در شناسایی منابع و ظرفیت­های گردشگری در مناطق کویری و بیایانی از دیدگاه صاحب­نظران، و نیز سنجش سطح پایداری اجتماعی شهرستان­ها در منطقه مورد مطالعه صورت پذیرفته و با توجه به ماهیت آن، از نوع کاربردی بوده و روش به صورت اکتشافی و توصیفی- تحلیلی است. برای گردآوری داده­های موردنیاز از روش اسنادی یا کتابخانه­ای و نیز میدانی (تکمیل پرسشنامه توسط متخصصان) استفاده شده و تحلیل داده­ها به صورت کمی (آزمون آماری T تک­نمونه­ای، روش­های رتبه­بندی شامل: عکس­پذیری رتبه­ای و روش مبتنی بر توان رتبه­ای و روش جمع رتبه­ای،AHP، و تاپسیس) و کیفی (استدلال عقلانی) بوده و جهت ترسیم نقشه از Gis بهره گرفته شده است. یافته­های پژوهش نشان می­دهدکه، براساس نظرات متخصصان (مبتنی بر روش­های رتبه­بندی)، شاخص­های مؤثر در شناسایی منابع و ظرفیت­های گردشگری در مناطق کویری و بیابانی به ترتیب طبیعت­گردی، فرهنگی– تاریخی، شهری و مبتنی بر رویدادها رتبه­های اول تا چهارم را داشته­اند و سایر شاخص­ها در رتبه­های بعدی قرار گرفته­اند. از نظر شاخص جمعیت­شناسی، تنها 7 شهرستان­ کرمان، رفسنجان، بافت، بم، جیرفت، سیرجان و زرند مهاجرپذیر بوده و 16 شهرستان­ دیگر مهاجرفرست بوده­اند. نتایج حاصله از این بررسی نشان می­دهد که، غالب مناطقی که با روند کاهش جمعیتی، مهاجرفرستی و سطح پایین پایداری اجتماعی مواجه بوده­اند (مانند: راور، کهنوج، رودبارجنوب، فهرج، ریگان و ...) در بخش کویری و بیابانی استان استقرار یافته­اند؛ این امر در حالی است که مناطق مزبور دارای جاذبه­ها و قابلیت­های بالای گردشگری (به­ ویژه در زمینه طبیعی) هستند؛ به نحوی­که شناسایی این گونه ظرفیت­ها و بهره­گیری از آنها می­تواند به طور کاملاً مستقیمی در رفع مشکلات اجتماعی و اقتصادی این مناطق مؤثر بوده و زمینه­های رشد و ارتقاء وضعیت درآمدی و معیشتی و استقرار پایدار جمعیت آنها را فراهم سازد. پرونده مقاله

      شناخت نواحی در معرض مخاطرات طبیعی همچون زلزله یکی از گام­های اولیه در مدیریت مخاطرات و برنامه­ریزی­ توسعه­ای و عمرانی است. مقوله زلزله یکی از مخاطرات طبیعی است که وقوع آن می­تواند تلفات، خسارت و آسیب­های بسیاری را ایجاد کند. مخاطرات طبیعی مانند سیل، زلزله و غیره در طول حیات کره زمین همواره وجود داشته است. در دهه­های اخیر علی­رغم پیشرفت­های علمی و تکنولوژی گسترده در پیش­بینی حوادث، ساختمان­سازی و مدیریت بحران، بلایای طبیعی همچنان هزینه­های سنگینی را به جوامع انسانی تحمیل نموده است. هدف از این پژوهش شناسایی روستاهای در معرض وقوع زلزله می­باشد، که نیاز به پهنه­بندی فضایی مناطق زلزله­خیز است. روش تحقیق به صورت توصیفی­- تحلیلی می­باشد. در بحث توصیفی با استفاده از مطالعات کتابخانه­ای و اسنادی داده­های مورد نیاز گردآوری شده است و در بحث تحلیلی با استفاده از لایه­های رقومی مورد نیاز و مدل ویکور پهنه­بندی فضایی مناطق آسیب­پذیر روستایی در برابر زلزله در شهرستان تالش صورت گرفته است. معیارهای استقاده در این پژوهش لایه­های گسل، زمین­شناسی، عمق و شدت زلزله­های رخ داده در شهرستان تالش می­باشد. برای وزن­دهی معیارها از مدل تحلیلی AHP استفاده شده است. پس از اجرای عملیات پهنه­بندی فضایی در مدل ویکور، مشخص گردید که از 315 روستای شهرستان تالش 155روستا یعنی 49 درصد از سکونتگاهای روستایی شهرستان در منطقه خطر بالای زلزله استقرار یافته­اند. با مشخص شدن روستاهای در معرض، گام بعدی شناسایی مساکن مستعد (کم دوام) در این روستاها می­باشد تا از طریق ظرفیت­سازی که از طریق برنامه­ریزی کالبدی توسط متولیان امر بهسازی و نوسازی مساکن، در جهت افزایش مقاومت مساکن کم­ دوام در مقابل زلزله اقدام گردد. پرونده مقاله