منطقه گرایی پدیده ای است با سابقه طولانی که در عرصه جغرافیای سیاسی و روابط بین الملل مفهومی متعارف دانسته می شود، موضوعی که در خلال حداقل دو دهه گذشته دستخوش تحول و از استقبال تصمیم گیرندگان سیاسی و دانشگاهیان برخوردار شده است. هدف این مقاله کنکاشی بین ساختار منطقه ای در جغرافیای سیاسی و صلح سازی است، و سؤال بنیادین این است که آیا منطقه گرایی می تواند دارای نقش عمده ای در روند ایجاد صلح جهانی در کلان مناطق جغرافیایی باشد ؟ در این مقاله ابتدا به یک چارچوب مفهومی چند بعدی و چند جانبه اشاره می شود که مبتنی بر پنج سطح مختلف از همگرایی است. در ضمن بر نهاد های ابزاری در صلح سازی و ویژگی های صلح در هر سطح منطقه ای به شکل مجزا تأکید می شود. در قسمت دوم به منطقه خلیج فارس به عنوان یک مطالعه موردی جهت تبیین هر چه بیشتر موضوع اشاره می شود. پرونده مقاله