امروزه تامین نیازهای آبی برای مصارف مختلف در بسیاری از نقاط دنیا و بویژه ایران از اساسی ترین چالش های پیش روی برنامه-ریزان است. بر این اساس تامین آب از نقاط مختلف و اجرای گزینه های گوناگون، از راهکارهای جاری جهت رفع این چالش در کنار مدیریت غیر سازه ای بوده و میزان زیادی از اعتبارات و بودجه های ملی را به خود اختصاص داده است. در این مقاله به صورت موردی به چالش ها و فرصت های طرح های تامین آب مشهد پرداخته شده است و همچنین روش منسجمی جهت ارزیابی ریسک ارائه شده است. به همین منظور در بخش اول مقاله، بر اساس روش بارش افکار، عوامل مخاطره آمیز در گزینه ‏های تامین آب مشهد بررسی و متوسط ریسک هر کدام از گزینه ها محاسبه شده است. سپس در بخش دوم بر اساس دامنه امکان بروز مخاطرات ریسک تمام گزینه ها محاسبه شده است. نتایج نشان داد، گرچه کمترین مقدار متوسط ریسک مربوط به گزینه انتقال آب از هزار مسجد می باشد؛ اما از دیدِ کارشناسان گزینه انتقال پساب از غرب مشهد است دامنه امکان بروز ریسک کمتری را نسبت به سایر گزینه ها دارا است. در واقع این نتایج نشان می دهد، استفاده از دامنه امکان ریسک برای اولویت‏بندی گزینه ‏ها (اتخاذ تصمیمات مدیریتی) می تواند بسیار مفید واقع شود. همچنین در انتهای مقاله گزینه های مختلف بر اساس پارامتر قیمت تمام شده پروژه، حجم انتقال آب هر پروژه، ریسک و ضریب بازچرخانی آب مجددا اولویت بندی شده اند. پرونده مقاله

مدیریت منابع آب و برنامه­ریزی آن بطور فزاینده­ای تحت تأثیر تغییرات آب و هوایی، بخصوص در مناطق خشک و نیمه خشک، می­باشد. جامعه‌ی آماری مورد استفاده شامل بارندگی فصلی و سالانه با طول گروه آماری20 ساله براساس توصیه­های سازمان جهانی هواشناسی، و سن درختان، مورد سنجش بود. بدین ترتیب، با مشارکت دادن طول مناسبی از گروه داده­ها و 5 مکان در مشهد (آبقد، طرقبه، زشک، طرق، و اولنگ) و سه گونه درخت در تحلیل خشکسالی، اریبی زمانی و مکانی گروه داده­ها حذف گردید. گفتنی است که نیاز آبی درختان انتخاب شده تنها به‌وسیله‌ی بارندگی تأمین می­شده، و به هیچ عنوان تحت آبیاری نبوده­اند. در مقیاس فصلی نتایج تمامی شاخص­ها به جز RAI، از نظر تعداد تقریبا مشابه یکدیگر، لکن در مقیاس سالانه، نتایج سه شاخص Z، SPI و RAI با اندک تفاوت جزئی به یکدیگر نزدیک، ولی متفاوت از شاخص PNPI می‌باشند. به نظر می­رسد PNPI در برآوردهای سالانه شاخص مناسبی نبوده و افزایش بازه‌ی زمانی سبب اخلال در براوردهای PNPI می­شود. نتایج حاکی از همبستگی زیاد بین مقدار شاخص­های خشکسالی و ضخامت حلقه­های رشد در فصل­های بهار و زمستان نسبت به سایر موارد می‌باشند. باید اشاره داشت که پاسخ درخت بید به تغییرات بارش نسبت به دو درخت راش و تبریزی بهتر بوده، و با نوسان­های بارش بیش­تر همخوانی دارد. نتایج به خوبی نشان می­دهند که شاخص­های مورد مطالعه روند همسویی را در رابطه با ضخامت حلقه­های رشد دارند. براین مبنا، تمامی شاخص­ها تقریباً 8 خشکسالی را با شدت­های گوناگون برای دوره‌ی مورد مطالعه نشان می­دهند، لکن شاخص SPI طی دوره‌ی مورد مطالعه، خشکسالی­هایی را با شدت­های کمتری نسبت به دیگر شاخص­ها نشان داده است، که می­تواند توجیه­گر افزایش ضخامت نسبی حلقه­های رشد در آن سال­ها باشد، زیرا افزایش ضخامت حلقه­ها به مراتب تابع طبیعت در ریزش­های حجمی و متناسب با نیاز آبی گیاه است پرونده مقاله