زمینه و هدف: ظهور کامپیوترها و دیگر ابزارهای الکتریکی در ساختمان های اداری و آموزشی باعث شده دمای داخلی این ساختمان ها بالا رود و با وجود نماهای شیشه ای گسترده، افزایش دمای داخلی دوچندان می شود. مسئله این است که چگونه می توان دمای آسایش داخل را، در حالی که از نمای شیشه ای گسترده برای ارتباط بصری با بیرون برخوردار هستیم، بدون افزایش مصرف انرژی جهت سرمایش و گرمایش حفظ کرد؟ هدف از این مطالعه تعیین تاثیر تعداد جداره های لایه درونی و بیرونی نماهای دوپوسته برافزایش قابلیت نمای دوپوسته در صرفه جویی در مصرف انرژی می باشد. روش بررسی: روش پژوهش در این مقاله بر مبنای پژوهش علی و شبیه سازی است. ابزار مورد استفاده در این پژوهش نرم افزار شبیه ساز حرارتی Design Builder می باشد. حالات گوناگون جداره ها در هر لایه در نماهای دو پوسته با بهره گیری از این نرم افزار مورد تحلیل قرار گرفت تا بتوان به حداکثر کاهش مصرف انرژی در ساختمان دست یافت. یافته ها: نتیجه حاصل نشان می دهد که در نمای دوپوسته تغییر در تعداد جداره لایه درونی در کاهش مصرف انرژی موثر تر می باشد و تغییر در تعداد جداره لایه بیرونی در جهت کاهش مصرف انرژی نقشی ایفا نمی کند. حضور بیشتر تابش آفتاب در جبهه جنـوبی باعث می شود که استفاده از نمای دو پوسته در این جبهه موثرتر باشد. نتایج: با توجه به درجه روز گرمایش و سرمایش شهر تهران که به ترتیب برابر است با 1610 و 1435 درجه سانتی گراد، در فصول گرم قابلیت سکنی پذیری و سطح آسایش ساکنان بیشتر خواه بود. بنابراین در تابستان نیز تغییر در تعداد جداره های لایه درونی موثر تر از لایه بیرونی می باشد. پرونده مقاله

شناخت سکونتگاه‌های دستکند به مثابه یک پدیده ویژه در معماری روستایی به عنوان پیش‌نیاز برای حفاظت از این میراث ضروریست. برای شناخت همه‌جانبه لازم است ابتدا به شناسایی مؤلفه‌هایی پرداخت که بر شکل‌گیری و تکامل این پدیده نقش داشته‌اند. معماری دستکند به عنوان گونه‌ای ناشناخته از معماری بومی است که ماهیت آن با آنچه در مورد واژه معماری در ذهن است، متفاوت می‌باشد. این معماری به دلیل عدم استفاده از مصالح آزاد و روند خلق متفاوت، نوعی تناقض را در میان گونه‌های معماری بومی داراست. خلق فضا با استفاده از منفی‌سازی در توده سنگی، اساسی‌ترین فنّ این معماری است. نمونه‌های ارزشمند با کارکردهای متنوع همانند: آیینی، خدماتی و مسکونی در سراسر کشور ایران به چشم می‌خورد، به خصوص اقلیم سردسیر به دلیل تناسب کالبدی این معماری با شرایط اقلیمی، پذیرای بیشترین سکونتگاه‌های دستکند است. این پژوهش با طرح این پرسش که چه چیزی این معماری را نسبت یه سایر گونه‌های معماری بومی متفاوت ساخته، از طریق مطالعه موارد متعدد سکونتگاه‌های دستکند به بازشناسی ویژگی‌های اختصاصی آن می‌پردازد. میمند به عنوان بزرگترین مجموعه مسکونی دستکند مورد اصلی مطالعه می‌باشد. با گزینش 60 بنای آن در طی یک فرآیند تجربی، ویژگی‌های: طراحی، معیشتی و زیست محیطی که کمتر مورد توجه‌اند، ارزیابی شده‌اند. قیاس این ویژگی‌ها با موارد مشابه در معماری ساخت، تفاوت‌های جدّی این دو را نمایان ساخته است. یافته‌های پژوهش در استانداردهای طراحی اقلیمی و فناوری علاوه بر تکمیل شناخت از این گونه خاص، در تدوین معیارهایی برای ساخت این بناها در عصر حاضر یاری‌رسان می‌باشد. نتایج حاصل از این پژوهش می‌تواند به راهکاری روش‌شناختی برای مطالعه سایر نمونه‌ها ختم شود و همچنین به درک صحیح از این پدیده یاری رساند تا بر مبنای آن مبانی حفاظت از آن نیز بدست آید. پرونده مقاله