Conservative agriculture is considered an alternative to tackle the need for increased agricultural production based on sustainable agriculture activities with the aim of increasing production and product stability along with preserving the environment. Tillage is one of the most important factors affecting soil structure. Appropriate tillage systems vary with local conditions, such as climate, soil type, type of plant residues, tensile strength, and so on. Understanding the components of the aggregate sustainability controller is very important for maintaining soil structure. This review paper discusses the role of tillage in aggregate stability and soil structure to reach conservative agriculture development. Considering the advantages of conservation tillage, it is better to use this kind of tillage for sustainable agriculture development. Based on the analysis of the available literature, it can be concluded that the conservation tillage also enhances soil structural stability through its positive effects on soil moisture and organic matter. Less soil disturbance, which is the characteristic of conservation tillage, has positive effects on soil properties and soil processes, which interact in a complex way, and they all together contribute to enhancing soil quality. پرونده مقاله

چکیده یکی از روش های سیستماتیک برای تجزیه و تحلیل سطوح ژئومرفیک در نقشه برداری خاک که عملیات صحرایی را عمدتاً بر مبنای کار در منطقه نمونه پایه ریزی می کند، روش ژئوپدولوژی می باشد. هدف این تحقیق تعیین میزان اعتبار تعمیم پذیری نتایج حاصل از روش ژئوپدولوژی برای اشکال اراضی مشابه در منطقه میانه-استان آذربایجان شرقی بود. به این منظور مطالعه تفرق خاک با استفاده از اندازه گیری آن در یک توالی سلسله مراتبی از سطوح رده بندی خاک و مقایسه ی واحدهای مشابه در روش ژئوپدولوژیک با استفاده از شاخص های تفرق صورت گرفت. پس از تهیه نقشه تفسیری اولیه روی عکس های هوایی با مقیاس 1:20000، واحد HPu211 که بیشترین مساحت از محدوده مطالعاتی را دربرمی گرفت، انتخاب گردید و تعداد 15 پروفیل خاک با فواصل تقریبی 150 متر در این واحد، حفر، تشریح و نمونه برداری شدند. میزان قابلیت تعمیم نتایج روش ژئوپدولوژی برای واحد مزبور، از طریق حفر نُه پروفیل خاک دیگر در یک واحد مشابه موجود در خارج از منطقه ی نمونه که منطقه تعمیم نامیده شده است، مورد بررسی قرار گرفت. بر اساس نتایج شاخص تفرق شانن از سطح رده به سمت فامیل خاک، در هر دو منطقه نمونه و تعمیم، افزایش می یابد؛ لیکن تنها در سطح فامیل، تفاوت معنی داری بین میانگین تفرق خاک های دو منطقه در سطح اعتماد 95% وجود دارد. افزایش تفرق خاک ها در خلال سلسله مراتب رده بندی خاک، حتی با تغییر مقیاس درک و تمرکز بر توالی افق های ژنتیکی پروفیل های حفر شده در مناطق نمونه و تعمیم نیز به اثبات رسید. بنابراین، به منظور افزایش دقت نتایج روش ژئوپدولوژی، استفاده از فازهای لندفرم ها و نیز تعیین فاز خانواده خاک و یا فاز سری خاک برای هر یک از حالت های لندفرم توصیه می شود. پرونده مقاله

برنج از جمله گیاهانی است که نقش اساسی در تغذیه انسان دارد. برنج در این منطقه همچون بیشتر نقاط دنیا به روش غرقاب کشت می شود. غرقاب نمودن خاک و عملیات گلخرابی بسیاری از پارامترهای خاک را تحت تاثیر قرار داده و باعث تغییرات اساسی در بسیاری از خصوصیات خاک می گردد. به منظور امکان بررسی و مقایسه بهتر نقش کاربری بر روی برخی از این تغییرات، تعداد شش نیمرخ در اراضی تحت کشت برنج، کشت دیم و مرتع که از نظر مواد مادری، اقلیم و توپوگرافی شرایط یکسانی داشتند، حفر گردید. پس از تشریح نیمرخ ها، یک سری از پارامترهای مهم و موثر بر روی کیفیت خاک از جمله بافت، ساختمان،OC ، CCE، pH، CEC و EC مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که کشت برنج به روش غرقابی و عملیات گلخرابی، باعث تغییر بسیاری از خصوصیات خاک شده است. در لایه سطحی اراضی تحت کشت برنج به دلیل رطوبت و دمای مناسب، فرآیندهای خاک سازی شدت یافته و باعث افزایش میزان رس و CEC گردیده است. درصد آهک در همه ی خاک ها با زیاد شدن عمق افزایش یافته و منجر به تشکیل افق کلسیک شده است. میزان اسیدیته لایه سطحی خاک ها به علت افزایش مواد آلی و دی اکسید کربن ناشی از فعالیت میکروبی کاهش یافته است. هدایت الکتریکی در لایه سطحی خاک اراضی تحت کشت برنج نسبت به خاک های تحت کشت دیم و مرتع به دلیل تبخیر بیشتر آب و بجاماندن املاح افزایش یافته است. بنابراین کشت برنج، با ایجاد محدودیت، کاهش عملکرد گیاهانی که در تناوب کشت با این نبات قرار می گیرندرا به دنبال داشته است. پرونده مقاله

یکی از روش های سیستماتیک برای تجزیه و تحلیل سطوح ژئومرفیک در نقشه برداری خاک که عملیات صحرایی را عمدتاً بر مبنای کار در منطقه نمونه پایه ریزی می کند، روش ژئوپدولوژی می باشد. با توجه به نامشخص بودن میزان دقت و صحت نقشه های ایجاد شده به روش ژئوپدولوژی در مقیاس های بزرگ، این تحقیق با هدف بررسی موقعیت منطقه نمونه به منظور تعیین قابلیت تعمیم نتایج حاصل از روش ژئوپدولوژی برای اشکال اراضی مشابه، در منطقه میانه انجام شد. پس از تهیه نقشه تفسیری اولیه روی عکس های هوایی با مقیاس 1:20000، با توجه به موقعیت های مختلف واحدHPu211 که بیشترین مساحت از محدوده مطالعاتی را در بر می گرفت، منطقه نمونه در سه موقعیت مختلف در نظر گرفته شد و تعداد پنج پروفیل خاک با فواصل تقریبی 150 متر در هر کدام از موقعیت های سه گانه این واحد، و در مجموع 15 پروفیل خاک تشریح و نمونه برداری شدند. میزان قابلیت تعمیم نتایج روش ژئوپدولوژی برای واحد مزبور، از طریق حفر سه پروفیل خاک دیگر در یک واحد مشابه موجود در خارج از منطقه نمونه (منطقه تعمیم) انجام شد و در مجموع نه پروفیل خاک مورد بررسی قرار گرفت. نقشه خاک در قالب مطالعات خاک شناسی رده دوم نهایی گردید. نتایج نشان داد که تغییر موقعیت منطقه نمونه، تفاوت‎های تاکسونومیکی را در سطوح مختلف (راسته، زیرگروه و یا خانواده خاک) و نوع واحد نقشه (کمپلکس و خاک مجموعه همسان) برای واحد HPu211 باعث شده است. بنابراین، به منظور افزایش دقت نتایج روش ژئوپدولوژی، استفاده از فازهای لندفرم ها و نیز تعیین حالت (فاز) خانواده خاک و یا حالت سری خاک برای هر یک از حالت های لندفرم توصیه می شود. پرونده مقاله