گل مریم از مهم ترین گل‌های شاخه بریده در کشور بوده و عوامل متعددی بر کیفیت گل و زمان گل‎دهی آن تأثیر دارد. از جمله مهم ترین این عوامل، تنظیم‎کننده‌های رشد به ویژه هورمون اسید جیبرلیک می‎باشد. در این تحقیق به منظور تعیین اثر تنظیم‎کننده اسید جیبرلیک بر زمان گل‎دهی و کیفیت گل، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک‌های کاملاً تصادفی در 3 تکرار انجام شد. برای این منظور پیازهای گل مریم رقم دابل با میانگین پیرامون 7-6 سانتی‎متر تهیه گردید و تیمار هورمونی با غلظت‌های 100، 200، 250، 300 قسمت در میلیون اسید جیبرلیک همراه با شاهد به روش خیساندن پیازها قبل از کاشت و هم‎چنین خیساندن پیازها و محلول‌پاشی جوانه زایشی اعمال شد. نتایج تجزیه واریانس داده‌ها نشان داد که در کلیه صفات، بین استفاده از هورمون به صورت غوطه‎وری قبل از کاشت با غوطه‎وری همراه با هورمون پاشی تفاوت معنی‌داری وجود نداشت، در صورتی که بین غلظت های مختلف هورمون از نظر اغلب صفات اثر معنی‎داری مشاهده شد. مقایسه میانگین تاریخ‌های برداشت نشان داد که در هر دو روش بیشترین تعداد گل برداشت شده پس از سه و چهار هفته از شروع گل‎دهی به دست می‎آید. در مجموع استفاده از غلظت 300 قسمت در میلیون هورمون اسید جیبرلیک فقط به صورت غوطه ور نمودن پیاز قبل از کاشت، اثر قابل توجهی بر تعداد شاخه گل ایجاد شده نشان داد. هم‎چنین مقایسه شاهد و تیمار هورمونی نشان داد که استفاده از این هورمون باعث جلو افتادن زمان گل‎دهی می‌گردد. لذا با توجه به این بررسی، برای تولید گل، پیازچه و هم‎چنین تسریع گل‎دهی، استفاده از غلظت 300 قسمت در میلیون هورمون اسید جیبرلیک با روش غوطه‌ور نمودن پیاز قبل از کاشت پیشنهاد می‌گردد. پرونده مقاله