به منظور بررسی اثر فواصل بین ردیف، تراکم و الگوی کاشت بر عملکرد و اجزای عملکرد ذرت دانه ای (سینگل کراس 704) در کشت دوم بعد از برداشت برنج، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار در مرکز تحقیقات کشاورزی قراخیل قائم شهر در سال زراعی 1388 اجرا شد. تیمارها شامل سه فاصله کاشت بین ردیف (85 ،75، 65 سانتی متر)، دو تراکم 70 و 80 هزار بوته در هکتار و دو الگوی کاشت (تک ردیف و دو ردیف زیگزاگی) بودند. نتایج حاصل از آزمایش نشان داد که حداکثر عملکرد دانه (9230 کیلوگرم در هکتار) و شاخص برداشت (42.11 درصد) تحت فاصله 65 سانتی متر بین ردیف ها حاصل شد. عملکرد دانه و اجزای عملکرد از نظر آماری تحت تأثیر تراکم کاشت قرار نگرفتند. میزان عملکرد دانه در کشت دو ردیف زیگزاگی نسبت به تک ردیف حدود 23.66 درصد بیشتر بود. کلیه اجزای عملکرد در کشت دوردیف زیگزاگی بیشتر از تک ردیف بود. اثر متقابل فواصل بین ردیف × تراکم کاشت تنها بر عملکرد بیولوژیکی، شاخص برداشت و طول بلال در سطح احتمال 5 درصد معنی دار شد. عملکرد بیولوژیکی و تعداد ردیف در بلال از نظر آماری تحت اثر متقابل فواصل بین ردیف × الگوی کاشت در سطح احتمال 5 درصد قرار گرفت. کمترین عملکرد دانه (6558 کیلو گرم در هکتار) تحت اثر متقابل سه عاملی فاصله 75 سانتی متر بین ردیف با تراکم 80 هزار بوته و کشت تک ردیف حاصل گردید و حداکثر شاخص برداشت برای الگوی کاشت دو ردیف زیگزاگی با تراکم 80 هزار بوته در هکتار و فاصله 65 سانتی متر بین ردیف 46.86 درصد حاصل شد. عملکرد دانه با کلیه اجزای عملکرد همبستگی مثبت و بسیار بالایی در سینگل کراس 704 ذرت داشت که به دلیل بالا بودن شرایط زراعی در کشت تأخیری تابستانه (هفته اول شهریور) بود. به طور کلی کشت دوگانه ذرت بعد از برداشت برنج سبب پایداری تولید، استفاده موثر از آب و منابع، افزایش میزان بهره وری و افزایش تولید می شود. پرونده مقاله

به منظور بررسی صفات مختلف مورفولوژیک و فیزیولوژیک ژنوتیپ‌های ذرت علوفه‌ای، آزمایشی در مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی استان تهران در سال زراعی 89-1388 اجرا شد. در این آزمایش 20 ژنوتیپ ذرت علوفه‌ای در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با 4 تکرار مورد مقایسه قرار گرفتند. صفات مورد مطالعه شامل طول دوره رشد، تعداد برگ، ارتفاع بوته، قطر ساقه، وزن تر و خشک برگ، وزن تر و خشک ساقه، وزن تر و خشک غلاف، وزن تر و خشک بلال، عملکرد تر و خشک علوفه و صفات کیفی بود. نتایج حاصل از تجزیه واریانس حاکی از وجود تفاوت معنی‌داری در سطح یک‌درصد برای تمامی صفات به‌غیر از صفت طول دوره رشد بود. نتایج تجزیه به عاملی به روش تجزیه به مولفه‌های اصلی بعد از دوران واریماکس، وجود چهار عامل اصلی کیفیت علوفه (78/28)، عملکرد علوفه (96/19)، خصوصیات مورفولوژیکی (18/12) و خصوصیات فیزیولوژیکی (13/12) را که در مجموع 05/73 درصد از تغییرات کل واریانس را توجیه می‌کرد، نشان داد. بر اساس بای‌پلات حاصل از دو مولفه اصلی اول و دوم ژنوتیپ‌های شماره 2، 17، 4 و 12 به عنوان ژنوتیپ‌های برتر شناسایی گردید. نتایج تجزیه کلاستر به دو روش وارد و متوسط فاصله حاکی از تفکیک کلیه ارقام در سه خوشه مجزا بود. پرونده مقاله