آغاز موج استفاده از مدل های کمی در علوم اجتماعی طی دهه ی 1960 توام با طرح مباحث توسعه و توسعه نیافتگی، کاربرد این روش ها را در تعیین سطح توسعه یافتگی مناطق گسترش داد. سطح زندگی در تمامی ابعاد در نواحی روستایی ایران نسبت به شهرنشینان در رتبه پایین تری قرارا دارد. در این مقاله جهت ارزیابی سطح توسعه یافتگی اکولوژیکی ، اجتماعی و اقتصادی روستاهای دهستان عقدا مدل امتیاز استاندارد شده مورد بررسی قرار گرفته است. سرانجام به کمک این روش علمی نقاط روستایی در سه گروه برخوردار نسبی ، نیمه محروم و محروم دسته بندی شده است و پیشنهادهایی در مورد ظرفیت سازی بیشتر در هر یک از سکونتگاههای منطقه مورد مطالعه ارایه گردیده است. پرونده مقاله