اگرچه مدیران سازمان‌ها در پی آن هستند که با حداقل امکانات حداکثر استفاده و مطلوبیت را از آن خود و سازمان خود نمایند، با اینحال، تعداد محدودی از مؤسسات تولیدی هستند که به اهمیت کنترل موجودی و استفاده از سیستم‌های کنترل موجودی انبار بعنوان ابزاری مدیریتی واقفند و اقداماتی جهت برقراری آن نموده‌اند. سایر مؤسسات بعلت عدم دسترسی به اطلاعات درست و به موقع از موجودی‌ها و میزان و نوع آن‌ها قادر به تهیه و تدارک موجودی‌های موردنیاز نیستند. از طرفی در مدل‌های کنترل موجودی کلاسیک، پارامترها می‌بایست به صورت قطعی تعیین شوند و با توجه به این که در مسائل دنیای واقعی پارامترها اکثرا به صورت غیر قطعی و مبهم است بنابراین مدل‌های مذکور تا حدودی واقعیات را نادیده گرفته و این امر موجب شده تا مدیران تمایلی به بکارگیری این مدل‌ها نداشته باشند بنابراین تحقیق حاضر به دنبال پاسخ این سوال است که آیا بکارگیری مدل‌های کنترل موجودی فازی می‌تواند این نقیصه را بر طرف کرده، پارامترها را به صورت واقعی‌تری وارد مدل نماید و بنابراین در عمل موجب کاهش هزینه کل موجودی و بهبود نگرش مدیران صنایع نسبت به بکارگیری این مدل‌ها گردد؟ بدین منظور مدل میزان اقتصادی سفارش فازی ارائه و با یک مثال عددی مورد بررسی قرار گرفت، یافته‌ها پاسخ مثبت به سوالات فوق الذکر را مورد تأیید قرار دادند. پرونده مقاله