مقاله‌ی حاضر با توصیف پرسش گشوده‌ی مور و ضمن واکاوی معناشناسی اخلاق در نگاه ابن عربی، به مقایسه‌ی انتقادی این دو دیدگاه می‌پردازد. در اندیشه‌ی ابن عربی شهودِ خیر به درک حقیقت وجود وابسته است و مادامی که اصل وجود به‌عنوان خیر مطلق تصدیق نشود، تفسیر مظاهر خیر ممکن نخواهد بود. این در حالی است که اخلاق‌شناسی فلسفی مور به چنین تفسیر وجودشناسانه‌ای تمایل ندارد و خوب را در محدوده‌ی مباحث معناشناسانه مقیّد می‌سازد. ابتدا به نظر می‌رسد تفسیر وجودشناختی خیر به‌عنوان پیش‌فرض مستتر در تصدیق بداهتِ خوب، از نگاه‌ مور پنهان مانده است. اما برای تدوین نظریه‌ای منقح‌تر، تعدیل هر دو نگاه ضروری است؛ ضمنِ تفسیری مقبول از نظریه وحدت وجود می‌توان آموزه عرفانی خیر را به‌عنوان مبنایی در جهت تصدیق شهودگرایی مور به رسمیت شناخت. هم‌چنان که با کشف مفروضات وجودشناختی از ضمیرِ نظریه معنایی مور می‌توان به تردیدهای ناظر به عینیت و واقعیت اخلاق پاسخ داد. پرونده مقاله