استمرار رشد و توسعه اقتصادی در دهه‌های اخیر، دولت‌ها را با چالش‌های برقراری شرایط مناسب زیست محیطی و کاهش آلاینده ها روبرو ساخته است. از این جهت بررسی ریشه‌ای فاکتورهای تاثیر‌گذار بر توسعه و آلودگی در اثر سرمایه‌گذاری‌ها با توسعه بخش بانکی و تسهیلات مربوطه حائز اهمیت ‌می‌باشد. در این پژوهش تاثیر توسعه بخش بانکی و تامین تسهیلات مورد نیاز جامعه بر میزان آلاینده دی‌اکسید کربن در ایران طی دوره زمانی 1363 تا 1402 با استفاده از مدل تصحیح خطای برداری مورد بررسی قرار گرفته است. یافته‌های توابع واکنش ضربه‌ای تعمیم یافته در مدل نشان می‌دهد که تاثیر متغیرهای قراردادهای جعاله، سلف، مضاربه؛ تسهیلات اعطایی بانک ها و عرضه پول بر انتشار دی اکسید کربن مثبت است. دوره تاثیر این متغیرها بر انتشار دی اکسید کربن بین 2 تا 3 سال بوده و بعد از آن این تاثیر کاهش می‌یابد. مطابق یافته ها، افزایش تسهیلات و قراردادهای اعتباری و بانکی سبب افزایش تولید ملی و به تبع آن افزایش انتشار آلاینده ها می شود.