به‌‌‌منظور بررسی تأثیر غلظت‌های مختلف کیتوزان بر جوانه‌زنی و رشد گیاهچه گندم (رقم شهریار) تحت تنش خشکی آزمایشی در آزمایشگاه فیزیولوژی و تکنولوژی بذر دانشکده کشاورزی دانشگاه محقق اردبیلی انجام شد. این آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی در سه تکرار اجرا شد. عامل اول تنش خشکی با استفاده از پلی‌اتیلن‌گلایکول 6000 در غلظت‌های 0، 4- و 8- بار و عامل دوم غلظت‌های کیتوزان شامل 0، 0/5، 1 و 2 درصد بود. نتایج نشان داد که تأثیر اثر متقابل تنش خشکی و کیتوزان بر مؤلفه‌های رشدی گندم بجز درصد جوانه‌زنی و طول ریشه‌چه معنی‌دار بود. به‌طوری ‌که بیشترین شاخص بنیه بذر، وزن خشک ریشه‌چه و وزن خشک ساقه‌چه به‌ترتیب از پتانسیل اسمزی صفر بار در غلظت 1 درصد کیتوزان، پتانسیل اسمزی 4- بار در غلظت 1 درصد کیتوزان و پتانسیل اسمزی صفر بار در غلظت 2 درصد کیتوزان به‌دست آمد. بیشترین درصد جوانه‌زنی (100) و طول ریشه‌چه (18/44 سانتی‌متر) در پتانسیل اسمزی صفر بار به‌دست آمد. همچنین بیشترین درصد جوانه‌زنی (97/29) و بیشترین طول ریشه‌چه (13/20 سانتی‌متر) به ترتیب از غلظت 0/5 و 1 درصد کیتوزان حاصل شد. با افزایش پتانسیل اسمزی به 8- بار، انرژی جوانه‌زنی در غلظت‌های 0/5 تا 1 درصد کیتوزان در مقایسه با پتانسیل اسمزی صفر بار افزایش یافت. با توجه به نتایج به‌دست آمده می‌توان اظهار داشت که پیش تیمار بذر گندم با غلظت 0/5 درصد کیتوزان، طول ساقه‌چه و غلظت 1 درصد، انرژی جوانه‌زنی را بهبود داده و اثر تنش خشکی بر برخی مؤلفه‌های جوانه‌زنی را تعدیل می‌کند. غلظت‌های پایین کیتوزان می‌تواند کاهش درصد و شاخص جوانه‌زنی ناشی از افزایش تنش کم آبی را جبران کند. بنابراین پوشش بذر با کیتوزان ممکن است جوانه‌زنی بذر را افزایش داده و تحمل به شرایط تنش را در گیاهچه‌ها افزایش دهد. پرونده مقاله

به‌‌‌منظور بررسی تأثیر غلظت‌های مختلف کیتوزان بر جوانه‌زنی و رشد گیاهچه گندم (رقم شهریار) تحت تنش خشکی آزمایشی در آزمایشگاه فیزیولوژی و تکنولوژی بذر دانشکده کشاورزی دانشگاه محقق اردبیلی انجام شد. این آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی در سه تکرار اجرا شد. عامل اول تنش خشکی با استفاده از پلی‌اتیلن‌گلایکول 6000 در غلظت‌های 0، 4- و 8- بار و عامل دوم غلظت‌های کیتوزان شامل 0، 0/5، 1 و 2 درصد بود. نتایج نشان داد که تأثیر اثر متقابل تنش خشکی و کیتوزان بر مؤلفه‌های رشدی گندم بجز درصد جوانه‌زنی و طول ریشه‌چه معنی‌دار بود. به‌طوری ‌که بیشترین شاخص بنیه بذر، وزن خشک ریشه‌چه و وزن خشک ساقه‌چه به‌ترتیب از پتانسیل اسمزی صفر بار در غلظت 1 درصد کیتوزان، پتانسیل اسمزی 4- بار در غلظت 1 درصد کیتوزان و پتانسیل اسمزی صفر بار در غلظت 2 درصد کیتوزان به‌دست آمد. بیشترین درصد جوانه‌زنی (100) و طول ریشه‌چه (18/44 سانتی‌متر) در پتانسیل اسمزی صفر بار به‌دست آمد. همچنین بیشترین درصد جوانه‌زنی (97/29) و بیشترین طول ریشه‌چه (13/20 سانتی‌متر) به ترتیب از غلظت 0/5 و 1 درصد کیتوزان حاصل شد. با افزایش پتانسیل اسمزی به 8- بار، انرژی جوانه‌زنی در غلظت‌های 0/5 تا 1 درصد کیتوزان در مقایسه با پتانسیل اسمزی صفر بار افزایش یافت. با توجه به نتایج به‌دست آمده می‌توان اظهار داشت که پیش تیمار بذر گندم با غلظت 0/5 درصد کیتوزان، طول ساقه‌چه و غلظت 1 درصد، انرژی جوانه‌زنی را بهبود داده و اثر تنش خشکی بر برخی مؤلفه‌های جوانه‌زنی را تعدیل می‌کند. غلظت‌های پایین کیتوزان می‌تواند کاهش درصد و شاخص جوانه‌زنی ناشی از افزایش تنش کم آبی را جبران کند. بنابراین پوشش بذر با کیتوزان ممکن است جوانه‌زنی بذر را افزایش داده و تحمل به شرایط تنش را در گیاهچه‌ها افزایش دهد. پرونده مقاله

به‌منظور بررسی تأثیر آرایش کاشت بر خصوصیات مورفولوژیک سویا در رقابت با علف‌های هرز، آزمایشی در مزرعه دانشگاه یاسوج در تابستان 1389 اجرا شد. آزمایش به‌صورت اسپلیت فاکتوریل در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد. عامل اصلی، علف‌ ‌هرز در دو سطح (با و بدون علف هرز) و عامل فرعی ترکیب فاصله ردیف (30، 45 و 60 سانتی‌متر) و تراکم کاشت سویا (40، 50 و 60 بوته در مترمربع) بود. نتایج نشان داد که تراکم کاشت و فاصله ردیف تأثیر معنی‌داری بر ارتفاع بوته، شاخص سطح برگ، قطر ساقه و عملکرد دانه سویا داشت. با افزایش تراکم و کاهش فاصله ردیف، عملکرد دانه سویا افزایش یافت؛ به‌طوری‌که بیشترین عملکرد دانه (60/240 گرم بر مترمربع) از تراکم 60 بوته در مترمربع و در بین فاصله‌های کاشت بیشترین عملکرد دانه (8/236 گرم بر مترمربع) از فاصله کاشت 30 سانتی‌متر به‌دست آمد. همچنین خصوصیات مورفولوژیک علف‌های هرز (سلمه‌تره و تاج‌خروس) به‌طور معنی‌داری تحت تأثیر تراکم بوته و فاصله ردیف کاشت سویا قرار گرفت؛ به‌طوری‌که افزایش تراکم کاشت سویا از 40 به 60 بوته در مترمربع و کاهش فاصله ردیف سویا از 60 به 30 سانتی‌متر به‌ترتیب منجر به کاهش 7/22 و 8/29 درصدی وزن خشک علف هرز تاج‌خروس گردید. به‌طور کلی نتایج نشان داد که تغییر در آرایش کاشت (فاصله بوته و فاصله ردیف کاشت) در سویا از طریق تأثیر بر توان رقابتی گیاه زراعی در مقابل علف‌های هرز می‌تواند به عنوان یک راهکار زراعی و غیر شیمیایی برای کاهش اثر تداخلی علف‌های هرز مورد استفاده قرار گیرد. پرونده مقاله

به‌منظور بررسی تأثیر سطوح مختلف کودی بر عملکرد کمی و کیفی دانه ذرت شیرین، آزمایشی در شهرستان مرودشت در سال 1392 به‌صورت طرح بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار اجرا گردید. تیمارهای آزمایشی شامل منابع مختلف کودی 1) 200 کیلوگرم نیتروژن خالص در هکتار، 2) 300 کیلوگرم نیتروژن خالص در هکتار، 3) 8 تن کود مرغی در هکتار، 4) 24 تن کمپوست زباله شهری در هکتار، 5) 150 کیلوگرم نیتروژن خالص + 2 تن کود مرغی در هکتار، 6) 100 کیلوگرم نیتروژن خالص + 4 تن کود مرغی در هکتار، 7) 150 کیلوگرم نیتروژن خالص + 6 تن کمپوست زباله شهری در هکتار، 8) 100 کیلوگرم نیتروژن خالص + 12 تن کمپوست زباله شهری در هکتار و 9) شاهد (بدون کود) بود. نتایج نشان داد که تأثیر سیستم‌های مختلف تغذیه‌ای بر عملکرد دانه کنسروی، علوفه‌تر و عملکرد بیولوژیک و همچنین میزان نیتروژن، فسفر و پتاسیم دانه معنی‌دار گردید. بیشترین عملکرد دانه کنسروی (931 گرم بر مترمربع)، علوفه تر (2376 گرم بر مترمربع) و عملکرد بیولوژیک (4554 گرم بر مترمربع) از تیمار 100 کیلوگرم نیتروژن خالص + 4 تن کود مرغی در هکتار به‌‌دست آمد. همچنین بیشترین میزان نیتروژن ( 27/2 درصد) و فسفر (42/0 درصد) دانه به‌ترتیب در تیمار 300 کیلوگرم نیتروژن خالص در هکتار و 8 تن کود مرغی در هکتار مشاهده گردید. استفاده از کودهای مرغی به ‌صورت تلفیقی با کودهای شیمیایی، می‌تواند روش مناسبی جهت کاهش مصرف کودهای شیمیایی در راستای افزایش عملکرد کمی و بهبود کیفیت ذرت شیرین باشد. پرونده مقاله

به منظور بررسی اثر سطوح مختلف نیتروژن و دو هیبرید زودرس و میان رس بر عملکرد و اجزای عملکرد ذرت شیرین، آزمایشی در سال 1390 در منطقه یاسوج اجرا گردید. آزمایش به صورت کرتهای خرد شده، در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با دو فاکتور و سه تکرار انجام شد. عامل اصلی آزمایش شامل چهار سطح کود نیتروژن (0، 50، 100 و 150 کیلوگرم نیتروژن خالص در هکتار) و عامل فرعی شامل دو هیبرید زودرس و میانرس بودند. نتایج نشان داد که برهمکنش نیتروژن و هیبرید بر عملکرد بلال تر معنی دار گردید. مصرف 150 کیلوگرم نیتروژن در هکتار در هیبرید میانرس، بالاترین عملکرد بلال تر (1892 گرم در متر مربع) تولید کرد که تفاوت معنی داری با سایر تیمارها داشت. تیمار 100 کیلوگرم نیتروژن خالص در هکتار بیشترین تأثیر را بر عملکرد دانه کنسروی (27/521 گرم در مترمربع) داشت و هیبرید میان رس با عملکرد دانه کنسروی معادل 57/498 گرم در مترمربع عملکرد بیشتری نسبت به هیبرید زودرس از خود نشان داد. بیشترین وزن هزار دانه (99/141 گرم) در تیمار 150 کیلوگرم نیتروژن در هکتار به دست آمد. همچنین بیشترین عملکرد علوفه تر (8/2436 گرم در مترمربع) مربوط به تیمار 150 کیلوگرم نیتروژن بود. به طورکلی به نظر میرسد که استفاده از هیبرید میان رس و مصرف 150 کیلوگرم نیتروژن خالص در هکتار منجر به حصول حداکثر عملکرد میشود. پرونده مقاله