بخش گسترده‌ای از ادبیات کلاسیک فارسی، به متون تعلیمی اختصاص یافته است. این آثار چنان‌که از نامشان برمی‌آید، سرشار از آموزه‌های اخلاقی و مفاهیم اجتماعی هستند که در قالب حکایت و قصّه به رشتة تحریر درآمده‌اند. پژوهش حاضر با روش توصیفی ـ تحلیلی، کوششی است برای پاسخ بدین پرسش که آیا می‌توان از متون تعلیمی در سایر حوزه‌های آموزشی، مانند آموزش فلسفه به کودکان بهره برد یا خیر. درپی پاسخ بدین پرسش، حکایتی از کلیله و دمنه، به‌صورت موردی، بر مبنای معیارهای تفکر فلسفی کودکان و نوجوانان تحلیل شده است. مسائل بررسی‌شده، شامل ویژگی‌های اصلی داستان فلسفی ازجمله مقبولیت ادبی، مقبولیت روان‌شناختی، مقبولیت عقلانی، گفت‌وگوی استدلالی و کندوکاوپذیری بوده است. طبق یافته‌های پژوهش، این حکایت از قابلیت ادبی، فلسفی و روان‌شناختی برخوردار است و با بازنویسی آن به زبان معیار، می‌توان به منبع بسیار خوبی برای استفادۀ مربیان در کلاس‌های آموزش تفکر فلسفی دست یافت. پرونده مقاله