هدف پژوهش حاضر، مقایسۀ دو روش سازنده‌گرا یعنی کلاس معکوس و درس‌پژوهی از نظر میزان افزایش خلاقیت نگارشی دانشجومعلمان در درس نگارش خلاق در پیش و پس از دریافت متغیر مستقل است. این پژوهش از نوع شبه‌آزمایشی و از نظر هدف کاربردی است. جامعۀ آماری این پژوهش، دانشجو معلمان رشتۀ آموزش ابتدایی دانشگاه فرهنگیان استان مازندران و نمونۀ آماری دو گروه 35 نفری همگن شده هستند. از بین ژانرهای نگارش خلاق چهار ژانر با مشورت صاحب‌نظران این حوزه انتخاب شد. عناصر مرتبط با هر ژانر، مطابق منابع مختلف شناسایی شد و به هر عنصر به نسبت اهمیتش در ژانر مربوطه ضریب وزن داده شد. نگارش در این چهار ژانر توسط هر دو گروه به‌صورت پیش‌آزمون و پس‌آزمون انجام شد و هر یک از عناصر در نوشته‌های دانشجومعلمان از منظر ملاک‌های خلاقیت تورنس یعنی سیالیت، اصالت، انعطاف و بسط مورد تحلیل قرار گرفت و نمره‌گذاری شد. نتایج حاصل با استفاده از نرم‌افزار SPSS26 به روش آمار استنباطی مورد تحلیل قرار گرفت و مقایسۀ نتایج پیش‌آزمون و پس‌آزمون در هر دو گروه نشان داد که روش کلاس معکوس و روش درس پژوهی بر هر دو گروه بهبود معناداری ایجاد کرده است و مقایسۀ دو روش با یکدیگر نشان داد که درس پژوهی در مقایسه با کلاس معکوس بر خلاقیت نگارشی دانشجو معلمان تأثیر معناداری داشته است. پرونده مقاله

کهن‌الگوها از اعماق ناخودآگاه جمعی بشر نشأت می‌گیرند و این امر موجب شده در ذهن و روان بشر اسطوره‌ای فراتر از مرزهای جغرافیایی، جریان و سریان پیدا کند. در مقالة پیش رو سعی شده است بر اساس روش تحلیلی ـ تطبیقی، کهن‌الگوی مرگ و نوزایی در دو مجموعة فارسی و عربی معاصر، بگذار کبوتر بخوابد سرودة بدیع صقور، شاعر سوری و مجموعة در ستایش کبوترها از شفیعی‌کدکنی نقد و بررسی گردد. رهاورد این جستار تبیین شباهت‌ها و برخی تمایزات قابل تأمّل در موضوع کهن‌الگوی مرگ و نوزایی در دو اثر مذکور است. موضوع مرگ و نوزایی در این دو مجموعه به سه شکل قابل ردیابی است؛ الف: رویکرد شاعر به موضوع مرگ بیشتر از توجه وی به مفهوم نوزایی است. ب: مرگ و نوزایی به شکل متعادل رخ می‌نماید. ج: میزان توجه به مفهوم نوزایی بیش از توجه به موضوع مرگ است. مهم‌ترین نتایج این پژوهش عبارتند از: بیشتر شعرهای این دو مجموعه بر تعادل میان موضوع مرگ و نوزایی استوار هستند؛ البته توجه به مرگ در شعر بدیع صقور چشمگیرتر است و شفیعی‌کدکنی در اشعارش بر موضوع نوزایی تأکید می‌ورزد. پرونده مقاله

عنصر گفت‌وگو در حوزه‌ ادبیات، ظرفیت و افق تازه‌ای برای خوانش متون به دست داده است. عطار با بهره‌گیری از این عنصر، در رابطه‌ تربیتی مراد و مرید، در پی تبیین فرایند سیر و سلوک عارفانه با رهبری مراد و رسیدن به یک دگردیسی شخصیتی است. همسو با آن در تعلیم و تربیت نیز نوعی تعامل کلامی و فکری بین مربی و متربی در جهت رسانیدن او به کمال فکری و شخصیتی وجود دارد. بنابراین همانندی‌های درخور تأمّلی، برای ایجاد یک تعامل مدبّرانه بین سیر و سلوک عارفانه و تعلیم و تربیت به چشم می‌خورد. این مقاله با نگاهی نو، در صدد است تا در حوزه‌‌ ادب عرفانی بدین عنصر بپردازد و با بازخوانی رابطه‌ مراد و مرید بر اساس نظریه‌ سازنده‌گرایی، همخوانی روایت عطار از سیر پرندگان به سوی سیمرغ را بررسی و تحلیل نماید. در ساختار این داستان تمثیلی، ضمن تمرکز بر مسأله گفت‌وگو، به عنوان عنصر کانونی و انسجام‌بخش، کارکردهای این نظریه مورد بررسی قرار می‌گیرند. بنابراین پیشبرد این اثر با تکیه بر گفت‌وگو است که موجب برجسته شدن، درک دیگری، مشارکت و سازماندهی گروهی می‌شود. پرونده مقاله