حمل‌ونقل عمومی نقش مهمی در کاهش مصرف انرژی و گازهای گلخانه‌ای دارد و با  کاهش ازدحام اتومبیل و کاهش فواصل مسافرتی ناشی از استفاده از وسایل حمل‌ونقل عمومی می‌توان میلیون‌ها لیتر از بنزین را ذخیره کرد و از افزایش گازهای دی‌اکسید کربن جلوگیری کرد؛ اما در راستای دستیابی به این اهداف، حمل‌ونقل عمومی با موانع متعدد اقتصادی، سیاسی-  مدیریتی، زیرساختی و  ... روبه‌رو است؛ که موانع کالبدی از دیگر موانع قابل روئیت­تر است و از میان مشکلات کالبدی موانع ناوگان حمل‌ونقل عمومی به‌خصوص فیزیک خودروها بیشتر به چشم می‌آید. ازاین‌رو هدف این مقاله بررسی و تحلیل موانع توسعه ناوگان حمل‌ونقل عمومی در کلان‌شهر اهواز با تأکید بر موانع فیزیکی خودروها است. رویکرد حاکم بر این پژوهش، توسعه­ای - کاربردی و روش تحقیق به شیوه توصیفی، تحلیلی و پیمایشی است. اطلاعات موردنیاز تحقیق از طریق روش اسنادی، کتابخانه‌ای، پیمایشی و مصاحبه با مردم و کارشناسان گردآوری‌شده است. جهت رتبه‌بندی موانع از روش تصمیم‌گیری ARAS و جهت پهنه‌بندی این موانع در سطح شهر از مدل کریجینگ استفاده‌شده است. نتایج نشان می‌دهد که موانع در هر یک از ناوگان­های اتوبوس و تاکسی دارای ضریب تأثیر متفاوتی هستند؛ به‌گونه‌ای که برای تاکسی­رانی؛ کمبود ناوگان (وزن 0.0161)، کیفیت پایین بهداشت داخل (0.074) و ضعف تنوع (0.066) دارای بیشترین تأثیر اما برای اتوبوس‌رانی؛ فرسودگی ناوگان، ضعف سیستم گرمایشی- سرمایشی و ایمنی پایین (با وزن مشترک 0.0116) دارای بیشترین تأثیر هستند. پهنه­بندی این موانع در سطح شهر نشان می­دهد که بیشترین پهنه‌های شهر در طیف خیلی نامناسب است و مناطق 2 و 5 به ترتیب مناسب‌ترین و نامناسب‌ترین مناطق هستند. پرونده مقاله