زمینه: پرورش، ارتقاء و جهت‌دهی به خلاقیت کودکان به دلیل قرارگیری در سن رشد دارای اهمیت است. فضاهای باز مسکونی، در برآورده ساختن نیازهای اجتماعی و فردی کودکان، نقش منحصربه‌فردی دارند. به نظر می‌رسد که این‌گونه فضاها بخش عمده‌ای از زمان و محیط زندگی روزمره ساکنان ازجمله کودکان و نوجوانان را به خود اختصاص می‌دهند و ارتقاء کیفیت آن می‌تواند در سلامت و رشد قوای جسمی، تقویت تعاملات اجتماعی و همبستگی گروهی و حتی آموزش و رشد خلاقیت کودکان و نوجوانان مؤثر باشد. هدف: لذا هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر فضاهای سکونتی ویلایی و آپارتمانی در رشد خلاقیت کودکان است. روش: جامعه آماری پژوهش 140 کودک دختر بین 7-9 سال در سه دبستان، در سه موقعیت اجتماعی متفاوت در شهر شیراز است که بر اساس موقعیت قرارگیری محل سکونت دانش‌آموزآدانش‌آموزآآن در خانه‌های ویلایی و آپارتمانی و با استفاده از نمونه‌گیری خوشه‌ای انتخاب‌شده‌اند. داده‌ها با استفاده از آزمون تفکر خلاق (فرم ب تورنس)، جمع‌آوری و با روش تحلیل واریانس و مقایسه‌های زوجی میانگین‌ها تحلیل‌شده است. یافته‌ها: طبق یافته‌های پژوهش حاضر نتایج به‌دست‌آمده حاکی از آن است که تفاوت معناداری بین خلاقیت دانش‌آموزان دبستانی در دو گروه سکونت‌گاه ویلایی و آپارتمانی در دو فرضیه پیشنهادی وجود ندارد. نتیجه‌گیری: لذا کودکان ساکن در خانه‌های ویلایی و آپارتمانی از لحاظ چهار مؤلفه ابتکار، بسط، سیالی و انعطاف‌پذیری تقریباً در یک سطح از خلاقیت قرار دارند. پرونده مقاله