پریشانی روانی نوعی برای توصیف دوره‌ای کوتاه مدت اما حاد از یک آشفتگی خاص روانی به کار می‌رود که ابتدا با مشخصه‌های افسردگی یا اضطراب تظاهر می‌کند. پریشانی روانی می‌تواند نوعی نابهنجاری تلقی شود که مسوول تفکر و رفتار ناسازگارانه بوده و نیازمند مداخله‌ی تخصصی است. در این شرایط شور و شوق زندگی کاهش یافته، احساس دلشکستگی و ناامیدی به حاکمیتی غالب تبدیل می‌شود. هدف این پژوهش مقایسه‌ی نشانگان جسمانی سازی در افراد با پریشانی روانی بالا و پایین بود. برای این منظور طی یک پژوهش مقطعی، هزار نفر از والدین دانشجویان واحد رودهن انتخاب و از نظر پریشانی و نشانگان جسمانی سازی مرد ارزیابی قرار گرفتند. سپس 28 درصد بالاترین و پایین ترین نمرات پریشانی مجزا و به عنوان گروه با پریشانی بالا و پایین از نظر مولفه‌های جسمانی سازی مورد مقایسه قرار کرفتند. نتایج تحلیل واریانس یک راهه نشان داد که دو گروه در جسمانی سازی و مولفه‌های آن (درد بدنی؛ درد کمر؛ درد در دستها و بازوها؛ سردرد؛ درد سینه، گیجی؛ از حال رفتن؛ طپش قلب؛ نفس نفس زدن؛ درد یا مشکل در حین رابطه‌ی جنسی؛ یبوست، اسهال، روده شل؛ تهوع، نفخ، سوهاضمه؛ خستگی و انژی کم؛ مشکلات خواب) تفاوت معناداری با یکدیگر نشان می‌دهند. یافته‌ها از با لا بودن پریشانی در افراد مبتلا به مشکلات رواتنی حمایت می‌کند. پرونده مقاله

شکل گیری هویت، ترکیب مهارت ها، جهان بینی و همانندسازی هاست که به صورت یک کل کم و بیش منسجم، پیوسته و منحصر به فرد در می آید و به تبیینی تبدیل می شود که نحوه ی رفتار و اندیشه ی فرد را با خود و پیرامون خود تعریف می کند. بر این اساس، می تواند به زمینه و بنیادی برای پریشانی روان شناختی تبدیل شود. هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه ی سبک های هویت و پریشانی روانی بود. بدین منظور، طی یک پژوهش توصیفی مبتنی بر همبستگی، 3245 نفر دانشجوی دانشگاه (1703 مرد و 1534 زن) از نظر سبک های هویت و پریشانی روان شناختی مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج همبستگی این نمرات نشان داد که نمرات سبک هویت اطلاعاتی و هنجاری و تعهد هویت، همبستگی منفی با نمره های پریشانی دارند در حالی که نمره های سبک هویت سردرگم/ اجتنابی با نمرات پریشانی، همبستگی مثبت دارد. به نظر می رسد که افراد با استفاده از یک مدل هویتی سردرگم و اجتنابی و به تعویق انداختن تصمیم گیری در مورد هویت و شخصیتشان به تدریج به علت استفاده از شیوه های اجتنابی و غیر انطباقی، زمینه ی پریشانی روانی خود را فراهم می سازند پرونده مقاله

مطالعات قبلی نشان داده است که بسیاری از متخصصان مایل به استفاده از مداخلات معنوی در محیط های بالینی هستند. با این حال، هیچ راهنمای استانداردی برای اجرا، ارزیابی و ارتقاء خود دسترسی ندارند. این مطالعه با هدف تعیین نقش بسته مداخله معنوی (SIP) در تغییر بیان گیرنده‌های ژن سروتونین و دوپامین، سطوح سرمی اینترلوکین 10-اینترفرون گاما و فاکتور نکروز تومور آلفا، کورتیزول خون، سلامت عمومی، کاهش پریشانی و مشکلات جنسی، تقویت همدلی، رضایت زناشویی و رشد پس از سانحه انجام شد. برای این منظور، طی یک تحقیق چند محوری شامل 10 مطالعه مستقل (16-60 نفر در هر گروه) اثربخشی SIP در انواع شرایط بالینی در بین زنان مبتلا به سرطان پستان در مراحل 1-3 مورد بررسی قرار گرفت. شرکت کنندگان با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند و داوطلبانه از بین بیماران بیمارستان شهدای تجریش طی سال های 1391 تا 1396انتخاب شدند. سطوح IL4 و IFNγ، درصد T-CD و 8 سلول T-CD توسط فلوسایتومتر ارزیابی شد. علاوه بر این، سلامت عمومی، جسمانی شدن، اضطراب، اختلال عملکرد اجتماعی و افسردگی. سلامت معنوی، مشکلات جنسی، رضایت زناشویی و رشد پس از سانحه با استفاده از پرسشنامه استاندارد ارزیابی شد. این تحقیق نتایج قابل قبولی را برای اجرای SIP برای اهداف مورد نظر نشان داد. ارزیابی اندازه اثر برای مقایسه تأثیرات SIP بدون توجه به حجم نمونه، و ارزیابی مجذور ETA (R2) نشان داد که به طور متوسط ​​بیش از 70 درصد از تغییرات مشاهده شده در این مطالعات به دلیل کاربرد مداخله معنوی بوده است. به نظر می رسد مداخله معنوی وضعیتهای زیستی، روانی و اجتماعی بیماران مبتلا به سرطان پستان را بهبود می بخشد. پرونده مقاله