پژوهش حاضر به‌منظور بررسی رابطه احساس تنهایی با خودکارآمدی اجتماعی دانش آموزان پسر در خانواده‌هایی با حضور موقت پدر در خانه (به دلیل اشتغال) طراحی و اجرا گردید. شرکت‌کنندگان در این مطالعه شامل 201 نفر از دانش‌آموز پسر دوره اول دبیرستان در ناحیه یک شیراز که پدران آن‌ها به دلیل اشتغال به مدت دو هفته در ماه یا بیشتر در خانه حضور نداشتند، بودند که به‌صورت خوشه‌ای چندمرحله‌ای انتخاب و پرسشنامه‌های احساس تنهایی آشر و خودکارآمدی اجتماعی کنلی را تکمیل نمودند. داده ها با استفاده از روشهای توصیفی و آزمون همبستگی پیرسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته‌های این بررسی نشان دادکه میانگین نمره خودکارآمدی اجتماعی در دانش آموزان موردبررسی 42/113 با انحراف معیار 12/23 و میانگین نمره احساس تنهایی آنان 93/58 با انحراف معیار 46/11 بود همچنین همبستگی معناداری بین احساس تنهایی و خودکارآمدی اجتماعی )001/0>p و 448/0=r) و نیز بین خرده مقیاس های خودکارآمدی و احساس تنهایی مشاهده شد. با توجه به ارتباط معنادار احساس تنهایی با خودکارآمدی و مؤلفه‌های آن در دانش آموزان، برنامه ریزی مناسب جهت حمایت بیشتر خانواده ها از نوجوانان می‌تواند در ارتقاء خودکارآمدی آنان مؤثر و مفید باشد. پرونده مقاله