زمینه و هدف: پیشرفت سریع فناوری در دهه های اخیر با وجود مزایای فراوانی که برای بشر داشته، منابع طبیعی و اجزای محیط زیست را در معرض آلاینده های مختلف از جمله فلزات سنگین و سمی قرار داده است. روش بررسی: جهت بررسی پتانسیل آزولا، برای جذب کادمیم و عناصر غذایی کم مصرف از محلول‌ های با شوری های مختلف یک آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تکرار در گلخانه اجرا شد. سطوح کادمیم عبارت بود از صفر، 5، 10، 20، 40 و 80 میلی گرم در لیتر کادمیم که از منبع سولفات کادمیم به محلول غذایی اپستین اضافه شد. غلظت نمک عبارت بود از صفر، 10، 20، 40 و 80 میلی مولار که از منبع کلرور سدیم به محلول غذایی اپستین اضافه گردید. یافته ها: نتایج نشان داد که آزولا غلظت های بالایی از کادمیم را در بافت های خود تجمع داد. شوری باعث افزایش جذب کادمیم به وسیله آزولا شد. کادمیم موجود در محلول سبب افزایش غلظت کادمیم (در گیاه)، سدیم، منگنز و مس و کاهش غلظت آهن و روی شد. سطوح شوری سبب افزایش غلظت کادمیم و سدیم و کاهش غلظت آهن، روی، منگنز و مس شد. تیمارهای اثرات متقابل کادمیم و شوری سبب افزایش غلظت کادمیم و سدیم و کاهش غلظت آهن و روی شدند. بحث و نتیجه گیری: وجود عنصر سنگین کادمیم و شوری باعث کاهش رشد و حتی باعث مرگ حتمی گیاه در غلظت های بالا شد. پرونده مقاله

به منظور بررسی اثر کشت مخلوط ذرت و خیار بر علف‌های‌هرز، پروژه تحقیقاتی در سال 1392 در مزرعه کنترل شده در دانشگاه پیام نور مرکز مریوان (استان کردستان) انجام شد. تیمارهای اصلی پژوهش شامل دو تیمار (وجین و عدم وجین) و تیمارهای فرعی شامل 6 تیمار 100% ذرت، 100% خیار، 100% ذرت + 100% خیار، %50 خیار + 100% ذرت، 50% ذرت + 100% خیار و 50% ذرت + 50% خیار بود. پس از آماده سازی زمین مطابق با الگوهای ترکیب‌های مختلف کشت، در زمان مناسب کاشت صورت گرفت. در تیمارهای وجین، علف‌های‌هرز به صورت مکانیکی از کرت‌های تعیین شده حذف شدند. در زمان برداشت ذرت و خیار نسبت برابری زمین(LER)، تشعشعات فعال فتوسنتزی (PAR) و زیست توده خشک آنها اندازه گیری شد. پس از برداشت ذرت فاکتورهای عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیک و شاخص برداشت اندازه‌گیری و محاسبه شد. نتایج نشان داد که اثر تیمارهای مختلف ترکیب کاشت بر عملکرد دانه ذرت تاثیر معنی‌داری نداشت. تاثیر تیمارهای مختلف وجینی و ترکیب‌های مختلف کاشت بر LER ذرت و خیار معنی‌دار نبود. از طرفی تاثیر وجین و ترکیب‌های مختلف کشت بر وزن خشک علف‌های‌هرز معنی‌دار بود. بیشترین مقدار وزن خشک علف‌های‌هرز در تیمارهای 100 درصد خیار و بدون وجین بدست آمد و کمترین وزن خشک علف‌های‌هرز مربوط به تیمار 100 درصد خیار+ 100 درصد ذرت و با وجین بود. به طور کلی کمترین میزان PAR مربوط به کشت خالص(ذرت)، و بیشترین میزان PAR مربوط به کشت مخلوط (ذرت و خیار) بود. پرونده مقاله