در این مقاله، ابتدا با تکیه بر دو تعریف و توصیف دکتر شفیعی کدکنی از شعر، اولا" زبان به مثابه‌ی یکی از عنصرهای سازنده‌ و نیز بستری که شعر چونان حادثه‌ای در آن روی می‌دهد، بررسی گردیده و ثانیا" به نقش ارتباطی و یگانه ساز آن در میان نجواگر و شنونده، اشاره شده است. بنابراین، مباحثی نظیر تفاوت زبان شعر و زبان روزمره، نارسایی زبان در القای ما فی الضمیر، زبان و اندیشه و زبان و جامعه به اختصار مورد بحث قرار گرفته است. در پی این مباحث به،کهن گرایی شفیعی کدکنی و استفاده ی قابل ملاحظه اش از واژگان محاوره و محلّی به مثابه ی عنصرهای زبانی، واژه های مشتق و مرکّب متن و طرز ساخت آن‌ها، ساختارهای نامتعارفی نظیر جمع بستن اسامی، بیرون هنجارهای شناخته شده‌ی زبان، صفت و ساختار و جنبه‌های زیبا شناختی آن و به طور کلی مسایلی که عدول از قواعد دستور را نشان می‌دهند، اشاره شده است. سرانجام با طرح مساله‌ی زبان و زیبایی و تحلیل برخی از ترکیب‌های اضافی تشبیهی و استعاری و نیز ترکیب‌های پارادوکسی متن، این نوشته را به پایان برده‌ام. پرونده مقاله