این پژوهش، قدرت بیان و بلاغت حلّاج را از دریچة استعارات و تشبیهات دیوان حلّاج با تمرکز بر مرکّب بودن مورد بررسی قرار می دهد و کیفیّت تصاویر خیال انگیزِ مستعمَل در اشعار وی را می آزماید. با توجّه به پیشینة تاریخی سفرهای حلّاج در جهت تبلیغ آراء و عقایدش از یک سو، و اتّهام به سحر در نوشته و کلام از سوی دیگر، تحقیق مطرح می سازد که برخی از اشعار حلّاج، به دلیل استفاده از صور خیال پیچیده و مرکّب، از جایگاه ادبی و بیانی ارزشمندی برخوردار بوده و دلیلی آشکار بر بلاغت و قدرت بالای خلاقیت این صوفی مبلّغ و پرآوازه هستند. درنتیجه، این احتمال وجود دارد که حلّاج، برای اشاعة اندیشه های عرفانی اش، از کلام تصویری و تخییلی، به منظور تأثیرگذاری بیشتر بر مخاطبان و فزونیِ جمع آوری پیروان بهره می جسته است. پرونده مقاله