مهدی حمیدی شیرازی و شاملو، شاعرانی تأثیرگذار در حیطه ی ادبیات معاصر ایران زمین هستند؛ روحیه ی بَرمَنشی و عدم اظهار عجز در جای جایِ آثار آن ها مشهود است؛ این دو شاعر، در بسیاری از نمونه های شعری خود، هنگام مواجهه با دشواری ها، علاوه بر یکی دانستن قدرت خویش با شخصیت های اساطیری، مقابل سوژه های بزرگ مانند قانون، سیاست، مقدسات و... گردن فرازی کرده اند؛ وجوه روانی ذکر شده، مرتبط با طیف هایی از خودشیفتگی است. در جستار حاضر، با استفاده از نظریات روان شناسان، علت درونی سرایش اشعار گردن فرازانه مشخص شد. پژوهش می خواهد به این پرسش پاسخ دهد که آیا مؤلفه ی فکریِ نشان ندادن عجز بر کمیت، کیفیت و سبک تصویرپردازی های ادبی این دو شاعر تأثیر چشم گیر داشته است؟ روش پژوهش، توصیفی و تحلیلی است. در پایان، این نتیجه حاصل شد که انواع جلوه های عدم اظهار عجز، نقش بارزی را در نحوه ی گزینش صنایع ادبی، کمیت، پیشبرد وجه هنریِ مضامین و ارزش آثار این شاعران ایفا نموده و ازین رو قابل چشم پوشی نیست. پرونده مقاله