1024x768Normal0falsefalsefalseEN-USX-NONEAR-SA /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-qformat:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt; mso-para-margin:0in; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman","serif"; mso-bidi-font-family:"B Nazanin";} >زمینه و هدف:روش های مختلفی برای درمان سرطانسینه وجود دارد که بعضی از آن ها استاندارد و رایج بوده و برخی در مرحلۀ آزمایش های بالینی است.فوتوترمال تراپی روشی است که در آن از انرژی نور لیزر به طور انتخابی جهت ایجاد گرمای کافی برای از بین بردن سلول‌های سرطانی استفاده می‌شود. در تحقیق حاضر اثر درمانی نانومیله های طلا به روش نورگرمادرمانی پلاسمونی و به عنوان یک روش غیر تهاجمی بر روی سلول های سرطانی سینه بررسی گردید.روش کار:نانومیله های طلا با پیک جذبی 808 نانومتر به روش Seed-mediated growthسنتز و با پلی اتیلن گلیکول تیوله پوشش دار گردیده و مشخصات آن با استفاده از تصویر میکروسکوپ الکترونی گذاره(TEM) و اسپکتروفوتومتر مرئی-فرابنفش(UV-vis) تایید شد. پایداری و زیست پذیری آن ها به روش تست MTT بررسی گردید. سپس با استفاده از لیزر مادون قرمز نزدیک(NIR) با طول موج nm808، توان mW80 و بصورت پیوسته به مدت 3 دقیقه، اثر درمانی این کمپلکس بر روی سلول­های سرطانی سینه(رده سلولی SK-BR-3) به صورت برون تنی مورد مطالعه قرار گرفت. هم چنین توزیع بافتی کمپلکس در بدن موشBALB/c سالم بررسی شد.یافته ها:تصاویر میکروگراف نشان داد که نانومیله ها به طور میانگین دارای طول 537 و عرض312 نانومتر بوده و هم چنین وجود دو پیک جذبی 804 و 520 نانومتر به دست آمده از طیف جذبی UV-vis میله ای بودن و اندازه نانوذرات را تایید کرد. در طی مطالعات فوتوترمال‌تراپی برون‌ تنی، کمپلکس GNR-PEG به همراه تابش نور لیزر باعث مرگ 32% از سلول‌های سرطانی سینه(SK-Br-3) نسبت به گروه کنترل گردید. نتایج توزیع بافتی نشان داد که کمپلکس سنتز شده، توزیع غیر طبیعی در بدن ندارد.نتیجه گیری:نتایج این تحقیق بیان­گر توانایی درمان بافت سرطانی سینه با استفاده از نانومیله های طلای پوشش دار شده به روش فوتوترمال‌ تراپی در مدل موشی می‌باشد. می توان با نشان­دار کردن نانومیله های طلا(از قبیل آنتی بادی) راندمان درمان را بالا برد و درمان را اختصاصی نمود تا از آسیب به سلول های سالم جلوگیری شود. پرونده مقاله

سابقه و هدف: بروسلوز، همواره به عنوان تهدیدی بر سلامت و اقتصاد جامعه مطرح بوده است. وجود محدودیت در روش های تشخیص بیماری در انسان و حیوان لزوم استفاده از روش های نوین شناسایی را توجیه می کند. این مطالعه با هدف مقایسه بین میزان حساسیت روش کشت و PCR با ایمونوسنسور با استفاده از راهبرد رنگ سنجی به منظور تشخیص بروسلا آبورتوس انجام شد.مواد و روش‌ها: نانوذرات سیلیکای رنگی و نانوذرات پارامغناطیس پس از سنتز، با آنتی بادی پلی کلونال ضد بروسلا آبورتوس فعال شده با کمپلکس EDC/NHS کونژوگه گردیدند تا به ترتیب پروب های شناساگر و تسخیری تشکیل گردند. این پروب ها پس از اضافه شدن به رقت های سریالی از بروسلا آبورتوس و تکمیل واکنش، جمع آوری شده و در ادامه، با رها سازی رنگ آلی از ساختار سیلیکا شدت جذب در670 نانومتر قرائت گردید. از سوی دیگر، هم زمان با کشت هر رقت، DNA کروموزومی مربوط به آن توسط کیت استخراج و آزمون PCR انجام گرفت. نتایج هرسه آزمون در نهایت با یکدیگر مقایسه شد.یافته‌ها: بر اساس مشاهدات، دامنه تشخیص در ایمونوسنسور و کشت یکسان و برابر CFU.ml-1 108×1.5 - 103×1.5 گزارش گردید. حداقل میزان تشخیص در ایمونوسنسور CFU.ml-1450 و در کشت CFU.ml-1400 تعیین شد. دامنه تشخیص PCR نیز CFU.ml-1 108×1.5 - 104×1.5 با حداقل میزان تشخیص CFU.mL-1 5000 به دست آمد.نتیجه گیری: مقایسه نتایج این تحقیق نشان داد که ایمونوسنسور پیشنهادی قابلیت جایگزینی روش های مرسوم شناسایی بروسلا آبورتوس را دارد و می تواند به عنوان یک ابزار تشخیص در محل با داشتن حساسیت بالا مطرح گردد. پرونده مقاله

سابقه و هدف: امروزه باکتری استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین به دلیل مقاومت به عوامل و داروهای ضد میکروبی به یکی از نگرانی های عمده سلامت عمومی تبدیل شده است. این مطالعه با هدف بررسی فراوانی و الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی سویه های استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین در نمونه های بالینی جمع آوری شده از بیمارستان آیت ا... موسوی زنجان و شناسایی ژن mec A با روش واکنش زنجیره ای پلی مراز انجام شده است. مواد و روش ها: این پژوهش به صورت مقطعی - توصیفی بر روی 176 نمونه بالینی جمع آوری شده از بخش های مختلف بیمارستان آیت ا... موسوی زنجان انجام شد. پس از شناسایی سویه ها، مقاومت جدایه ها نسبت به 12 نوع آنتی بیوتیک با روش انتشار دیسک بررسی گردید. در نهایت پس از استخراج DNA، با استفاده از روش PCR، ژن مقاومت به متی سیلین (mec A) مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: از مجموع نمونه های مورد بررسی 25/56 درصد (45 مورد) آلوده به باکتری استافیلوکوکوس اورئوس بودند. از این میان به کمک روش PCR مشخص گردید که 26 مورد (57.77%) حاوی ژن مقاومت به متی سیلین می باشند. بررسی مقاومت آنتی بیوتیکی نشان داد که سویه ها بیشترین مقاومت را نسبت به آنتی بیوتیک های پنی سیلین (100%) و کلوگزاسیلین (80.76%) و کمترین میزان را نسبت به ونکومایسین (7.69%) دارند. نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد که میزان شیوع باکتری استافیلوکوکوس اورئوس در نمونه های بیمارستانی قابل توجه بوده و مقاومت به متی سیلین در سویه های این باکتری افزایش یافته است. این امر می تواند به عنوان یک هشدار در درمان عفونت های ناشی از این باکتری مطرح باشد. پرونده مقاله