مفهوم آزادی و عدالت اجتماعی از مفاهیمی آرمانی اند که جایگاه ویژه در زیست اجتماعی دارند و آدمیان خواهان تعیین آن در عرصه فردی و اجتماعی هستند. دراین جهت مفهوم احقاق حق از عناصر عدالت اجتماعی بوده که با فراگیری در جامعه، افراد به حقوق شایسته خود دست می‌یابند. آزادی هم به عنوان حقوق آدمی با بودگی عدالت قابل تحقق است. براین اساس عدالت اجتماعی اقتضای ایجاد اجتماع مدنی و تعیین قواعد که تفاهم افراد در اجتماع است به عنوان صفت قواعد، وضع، اجرا و مجریان قواعد برای تنظیم مناسبات اجتماعی برای محدود کردن آزادی برای تامین مصالح و منافع همگان می باشد. این پژوهه با روش پژوهش توصیفی- تحلیلی براساس منابع کتابخانه ای درپی صورت‌بندی‌ چگونگی رابطه عدالت اجتماعی و آزادی در گفتمان‌های متعدد و نهج البلاغه و تبیین امکان تحقق توأمان این دو مفهوم در زیست اجتماعی در این گفتمان ها است. ناهمسانی روی‌آوری گفتمان ها درباره پیوند میان آزادی و عدالت اجتماعی، از یافته های جستار حاضر است. براین اساس برخی رأیشان به اولویت آزادی و گروهی به عدالت اجتماعی است، حال آن نهج البلاغه همکنشی و هم حضوری این مفاهیم را در عرصه اجتماعی روا دانسته است. پرونده مقاله