هدف از پژوهش حاضر، تحلیل رابطه­ی علی تمایزیافتگی و رضایت زناشویی  بوده است. جامعه آماری این تحقیق، متآهلین عادی شهر شیراز می­باشند . برای تعیین حجم نمونه با استفاده از روش نمونه­گیری تصادفی در دسترس و بر اساس تعداد مؤلفه­های موجود در مدل، تعداد 310 نفر از زوجین عادی که شامل 155 زن و 155 مرد متأهل که طول مدت ازدواج آن­ها بین 5 - 12 سال متغیر بوده و سن آن­ها زیر50 سال باشد انتخاب گردید. ابزار گردآوری داده­ها شامل مقیاس تمایز یافتگی خود اسکورن  و مقیاس رضایت زناشویی انریچ (فرم کوتاه) بوده  که روایی و پایایی ابزار مورد تأیید قرار گرفت. تجزیه و تحلیل‌ داده‌ها با استفاده ازنرم‌افزار  Spssو Amos در دو سطح توصیفی و استنباطی صورت گرفت. نتایج نشان داد که ضریب تأثیر تمایز یافتگی خود بر رضایت زناشویی معنی­دار است؛ بدین معنی که تمایز یافتگی خود بر رضایت زناشویی اثر مستقیم و معنی­داری دارد. پرونده مقاله