پلی‌وینیلیدین‌‌فلوراید (PVDF) یک پلیمر نیمه‌بلورین است که به دلیل خواص ویژه بسیار مورد توجه قرار گرفته است. این پلیمر دارای پنج ساختمان بلوری است که فاز β به دلیل دارا بودن خاصیت پیزوالکتریک مهم‌ترین فاز PVDF به شمار می‌آید. راه‌های زیادی برای افزایش فاز β وجود دارد که از آن جمله می‌توان به استفاده از الکتروریسی به عنوان روش ساخت و همچنین افزودن نانو ذراتی مانند تیتانات باریم (BT) اشاره کرد.
محلول PVDF حاوی درصدهای وزنی مختلف نانوذرات تیتانات باریم تهیه و الکتروریسی شدند. الیاف نانوکامپوزیتی تولید شده سپس در دمای 155 درجه سانتی‌گراد به مدت دو ساعت عملیات حرارتی شدند.
بررسی مورفولوژی نمونه‌های حاوی مقادیر مختلف BT با استفاده از تصاویر SEM نشان داد که الیاف نانوکامپوزیتی به دست‌آمده کاملاً یکنواخت و بدون بید بودند. علاوه بر این، افزایش مقدار نانوذرات BT سبب کاهش قطر الیاف شد. با توجه به نتایج EDS می‌توان فهمید که نمونه‌ی کامپوزیتی ساختاری کاملا یکنواخت و همگن از نظر توزیع BT دارد. با توجه به نتایج FTIR، با افزایش درصد نانوذرات BT تا 4 درصد وزنی، فاز β افزایش یافته است که دلیل این امر، برهمکنش مؤثر بین نانوذرات BT وPVDF است. با افزایش مقدار نانوذرات به بیشتر از 4 درصدوزنی، تشکیل فاز β حین الکتروریسی تحت تاثیر دو عامل افزایش آگلومره‌های BT و افزایش ویسکوزیته کاهش می‌یابد. اندازه‌گیری زاویه تماس الیاف PVDF-BT نشان داد که با افزایش درصد وزنی BT، ترشوندگی الیاف نانوکامپوزیت بهبود می‌یابد. نتایج XRD نشان داد که روش الکتروریسی باعث ایجاد فاز β در PVDF می‌شود. همچنین در الگوی پراش کامپوزیت PVDF-BT، شدیدترین پیک BT مشاهده شد. در نهایت نمونه‌ی PVDF-4%BT خاصیت پیزوالکتریک بیشتری نسبت به PVDF خالص از خود نشان داد.
نتایج حاصل از پژوهش حاضر نشان داد که افزودن BT در مقدار بهینه 4 درصد وزنی می‌تواند سبب بهبود خواص الیاف PVDF-BT شود. در این میزان از تیتانات باریم، 43/94 درصد فاز بتا که بیش‌ترین میزان فاز بتا است، به دست آمد. همچنین با توجه به نتایج آزمون پیزوالکتریک مشخص شد که با افزودن 4 درصد وزنی تیتانات باریم به محلول PVDF، بار خروجی پیزوالکتریک الیاف PVDF از pC/N 34/6 به pC/N 85/8 افزایش یافته است. پرونده مقاله