مقدمه و هدف: نخستین گام در فرایند برنامه­ریزی و توسعه کشاورزی، شناخت و بررسی امکانات و توانایی­ها و در پی آن تعیین سطوح توسعه­یافتگی کشاورزی است. هدف پژوهش حاضر ضمن تعیین وضعیت توسعه‌یافتگی کشاورزی شهرستان­های استان سمنان با بهره­گیری از سه روش تاپسیس، ویکور و SAW؛ تلفیق نتایج مربوط به این تکنیک ها و ارائه یک مدل تلفیقی برای سنجش وضعیت توسعه یافتگی این شهرستان ها است.
مواد و روش­ها: رویکرد پژوهش حاضر توصیفی – تحلیلی است.  جامعه آماری 8 شهرستان استان سمنان بر اساس سرشماری 1395 بوده است. داده‌های مورد نیاز از سالنامه آماری (1395)، سازمان جهاد کشاورزی استان و نتایج سرشماری عمومی کشاورزی سال 1393 گرد‌آوری‌شده است. شاخص مورد بررسی در این پژوهش کشاورزی بوده که مشتمل بر 34 متغیر می­باشد. همچنین تکنیک های مورد استفاده در این پزوهش تاپسیس، ویکور و SAW می باشد.
یافته­ها: نتایج حاصل از روش کپ­لند بیانگر آن است که هیچ شهرستانی با وضعیت توسعه­یافتگی کشاورزی بسیار بالا وجود ندارد. هم‌چنین، شهرستان شاهرود با مقدار شاخص تلفیقی 723/0 در رتبه نخست (وضعیت نسبتاً توسعه‌یافته) و شهرستان سرخه با مقدار شاخص تلفیقی 122/0 در رتبه هشتم (وضعیت کاملاً محروم از توسعه) قرار داردبحث و نتیجه­گیری: به نظر می­رسد یکی از راهبرهای  اساسی جهت برطرف نمودن تفاوت­ها و اختلافات توسعه­یافتگی کشاورزی در سطح شهرستان­ها؛ تمرکززدایی، برنامه‌ریزی ناحیه‌ای و محلی، تخصیص متوازن منابع، سرمایه‌گذاری‌ها و اعتبارات می­باشد. پرونده مقاله