خشک شدن دریاچه ارومیه از جمله مخاطرات محیطی که از حدود دو دهه در ایران اتفاق افتاده و بخشی از روستاهای را دچار مشکل کرده است. کاهش آسیب­پذیری روستاها در برابر خشک‌سالی نیازمند توجه به ابعاد تاب‌آوری است تا بتوان از ظرفیت­های درونی روستا برای کاهش آسیب­پذیری استفاده نمود که این امر نیز نیازمند آموزش و مهارت است. لذا این پژوهش با هدف بررسی وضعیت تاب‌آوری روستاها حوضه آبخیز قلعه­چایی عجب­شیر، نقش آموزش­های عملی در بهبود تاب‌آوری و در نهایت استخراج پیشران­های کلیدی ارتقای تاب‌آوری روستایی در برابر خشک شدن دریاچه ارومیه صورت گرفته است. تحقیق از نوع کاربردی بوده و تحلیل داده­ها به صورت توصیفی- تحلیلی و همچنین با رویکرد آینده‌پژوهشی نیز است. نتایج یافته­های پژوهش نشان داد که وضعیت تاب‌آوری در روستاهای مورد مطالعه در قبل و بعد از آموزش­ها اختلاف معناداری در سطح 714/0 دارند. همچنین نتایج مدل تاب‌آوری حاکی از این است که میزان AIR در روستاها برابر با 51/0 و در بعد از آموزش برابر با 63/0 است. در نهایت نتایج تحلیل داده با نرم‌افزار میک مک نشان داد که متغیرهای توجه به کارآفرینی و اشتغال به عنوان مؤثرترین پیشران کلیدی مطرح است. در مرحله بعدی پیشران­های انسجام اجتماعی، مشارکت اجتماعی، تعلق مکانی به روستا، مسئولیت اجتماعی، درک خطر خشک‌سالی، اصلاح الگوی کشت، شیوه­های نوین آبیاری، شکل­گیری و فعالیت NGO ها، مقاوم‌سازی مساکن و رعایت ضوابط فنی ساخت‌وساز قرار به عنوان پیشران­های کلیدی ارتقای تاب‌آوری روستایی هستند. در نهایت باتوجه به یافته­های پژوهش، پیشنهادات کاربردی ارائه شده است. پرونده مقاله